ψάχνοντας τα χριστούγεννα.

Κατηφορίζω την αριστοτέλους. κόσμος παντού. δεντράκια,λαμπάκια,ένα παγοδρόμιο(απο πού ξεφύτρωσε αυτό πάλι δεν ξέρω, ξέρω απο που θα πληρωθεί-απο τον λογαριασμό της ΔΕΗ-). δεν έχω μπεί σε κλίμα γιορτών . αναγνωρίζω την εποχή απο τα χαρτιά περιτυλίγματος στα δέματα που πάνε κι έρχονται στο γραφείο. κόκκινοι αι-βασίληδες και ευχές μέσα σε φακέλους. κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και το πνέυμα των χριστουγέννων. υπάρχει, απλά κινούμαι συνέχεια και δεν με τσακώνει.

κίνηση..

σε ένα χωρόχρονο που έχει ακινητοποιήσει μια δέσμη σκέψεων, κινήσεων και αντιδράσεων οι οποίες χρειάζονται δύναμη και ωριμότητα που για έναν περίεργο λόγο υπάρχουν. νέα κύτταρα μέσα στο σώμα μου. νέα συναισθήματα. νέες γεύσεις. η δική σου γεύση.

όλα μπερδέυονται γλυκά μαζί με λαμπιόνια, κρύο, καρύδια με σταφίδες στις τσέπες μου..

ψάχνοντας μέσα σ'όλα αυτά, βλέποντας στην επιφάνεια του καπουτσίνου μου(blissmade-photo) υποθέτω πως θα με βρεί και θα με τσακώσει..

καλά χριστούγεννα.

Στις Άδειες Νύχτες δεν φτάνει μόνο το Μυαλό

Τόσες μέρες και νύχτες ανακυκλώνω τις σκέψεις και τις κινήσεις μου. προσπαθώ να βρω μια σταθερότητα σε όλα αυτά αλλά δεν τα καταφέρνω. δεν φταίω. απλά δεν γίνεται. χρειάζεται χρόνος. είναι ο μόνος που δεν ελένγχω.

Ανάμεσα σε σκόνες, πράγματα παρατημένα στη μέση του καθιστικού, οσμές απο φρεσκοβαμμένους τοίχους,
σκισμένους φακέλους απο λογαριασμούς,
έχω ξαπλώσει στο στρώμα και κοιτώ το ταβάνι συλλογισμένη..
¨όλα θα πάνε καλά"
γιατί

εισπράτω γύρω μου τόση θετική ενέρεγεια και βοήθεια, που ενώ προσπαθώ να την αποτυπώσω με λέξεις,
δεν καταφέρνω (πάλι) να βρώ τις σωστές.
ψάχνοντας μια νύχτα στην οθόνη, έχοντας ¨κατεβάσει¨το διακόπτη του μυαλού, ακούγοντας μονάχα ένα cd που θα το ακούω καιρό..
κατάφερα και βρήκα τις λέξεις και την εικόνα που αναζητούσα..

εδώ

(η φωτογραφία απο το δίκτυο. πρόκειται για μια κοντινή λήψη σε ένα νορβηγικό δάσος.)

fall..

θέλω να γίνουν όλα γρήγορα
και μόλις ξυπνήσω αντί για χειμώνας να έρθει η άνοιξη.

μέσα μου..

ως τότε θα κοιμάμαι στο μικρό τσεπάκι της λευκής μπλουζίτσας
που φόρεσες μόλις φύσηξε το πρώτο αεράκι του φθινοπώρου..

summertime

Το καλοκαιράκι μου αθώο. χωρίς ενοχές που δεν έσυρα τη βαλίτσα ως την προβλήτα του νησιού. χωρίς βουτιές σε γαλάζια νερά ψάχνοντας για τη λύση του μυστηρίου..τα νησιά έχουν ρίζες ή απλά επιπλέουν ταξιδεύοντας..;

Η πόλη με καλωσόριζε ενώ διέσχιζα μια σειρά χωραφιών σπαρμένα ηλιόσπορους..έμοιαζαν με ξανθά κεφαλάκια που χαμογελούσαν μαρτυρώντας την διάθεση της εποχής..
Διακοπές μικρού παιδιού. με καθημερινές βουτιές,νωχελικά μεσημέρια,φαγητά μαγειρεμένα με λαχανικά που μοσχοβολάνε φροντίδες της αυλής,ατέλειωτες βόλτες με το ποδήλατο κυνηγώντας το ηλιοβασίλεμα, αμπελοφιλοσοφίες στο μπαλκόνι ως αργά τη νύχτα φτιάχνοντας καινούργια όνειρα, με χαλαρούς ύπνους κάτω απ'το ταβάνι-το ίδιο που είχα βάψει με τα όνειρα και τις ανησυχίες των εφηβικών μου χρόνων-που το μόνο που μπορεί να διέκοπτε τον ύπνο,δεν ήταν ένα κακό όνειρο αλλά το απαλό άγγιγμα στο πόμολο της πόρτα αφήνοντας το βλέμμα της να μπεί μες το δωμάτιο να δεί αν γύρισα..

pause

Επιστροφή για λίγο. ίσα ίσα να μου ξαναπιαστεί ο αυχένας απ'το air condition του γραφείου, ίσα ίσα να πιώ μερικούς καφέδες και μερικά ποτά στη σωστή δοσολογία εκεί στη μικρή αγαπημένη blisso-γωνιά μου..ίσα ίσα να σου δώσω πίσω μια αγκαλιά που σου χρωστούσα όταν μ'άφησες εσύ πίσω.. όχι μία. μισή. ίσα ίσα να μαζέψω το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι μαζί με το "μ'αρέσει να μην λέω πολλά" -που απόλαυσα μαγικά εκείνο το βράδυ της πανσελήνου-και να τα κλείσω στη βαλίτσα για να ξαναφύγω..

play

Η διαδρομή ίδια. μόνο που αυτή τη φορά οι ηλιόσποροι έχουν σκυμμένα σχεδόν ευλαβικά τα κεφάλια τους, σαν μια υπόκλιση στην αύρα του αυγούστου..
Οι εικόνες εναλλάσονται σε ένα κολάζ προσώπων, κίνησης, αισθημάτων, γεμίζοντας τις μέρες που περνούν. περπατάω σε γνώριμους δρόμους, σε στέκια που ωριμάσαμε παρέα με πρόσωπα του παρελθόντος, μαζί με αναμνήσεις απο τη χαμένη νιότη, με φίλους όπως τότε. μόνο που τώρα έχουν τυλιχτεί σε οκτάωρα και ζωές που απαιτούν και το φωνάζουν, άλλοι μένουν ίδιοι άλλοι μένουν έγκυοι(!), άλλοι χάθηκαν για πάντα κηνυγώντας τα όνειρα τους.. κάποιοι υπάρχουν πάντα εκεί, έτοιμοι να με βάλουν ξανά στο μονοπάτι όταν αποπροσανατολίζομαι, να μου χαμογελούν, να με περιποιηθούν στο τσίμπημα μιας μέλισσας..

Περπατάω στη ραχοκοκαλλιά του τρίτου ποδιού. βουτιά απο ψηλά σε καταγάλανα νερά, κλείνω την αναπνοή μου και μένω εκεί προσπαθώντας να ακούσω βαθιά μέσα μου τα μυστικά.. εκεί στην ησυχία του βυθού αφήνω την ανάσα του καλοκαιριού μου ελέυθερη, να αδειάσει το σώμα και το μυαλό, να προετοιμάσω το έδαφος για νέες προκλήσεις, για ένα νέο χώρο που προσδοκώ, για μια θέση στην καρδιά μου έτοιμη να δώσει δώρα πολλά..

Είναι όμορφο να ξέρεις ότι υπάρχει ένα μέρος όπου μπορείς να επιστρέφεις. ένα μέρος που το έχεις πάντα στην καρδιά, το οποίο δεν λειτουργεί μόνο ως καταφύγιο, δεν προσφέρει μόνο υγεία, χαλάρωση αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. πιο όμορφο..

p.s.

Τα manta (photo) είναι ένα είδος σαλαχιού τα οποία ζουν στον ινδικό ωκεανό. τα εν λόγω πλάσματα δέχονται συχνά επιθέσεις απο καρχαρίες και άλλα κήτη. υπάρχουν ορισμένα μέρη στο βυθό του ωκεανού όπου καταφευγουν τα manta μετά τις επιθέσεις. πρόκειται για θαλάσσιους "υγειονομικούς σταθμούς" όπου βρίσκουν περίθαλψη απο μικρότερα ψαράκια τα οποία με τον τρόπο τους παρέχουν στα manta τις πρώτες βοήθειες στα τραυματά τους. και πραγματικά θεραπεύονται.


..κάπου υπάρχει ένα καταφύγιο για τον καθένα μας..

καλό καλοκαίρι.

silence

Πέρασα τρεις μέρες σε ένα όμορφο μέρος. ένας ταξιδευτής που έτυχε να κάνει στάση στο δικό μου μεσημβρινό και ένας φύλακας άγγελος απ'αυτούς που σε συντροφέυουν αλλά σπάνια εμφανίζονται, ήταν οι συνοδοιπόροι μου στο μικρό αυτό ταξίδι. ο καθένας για τους λόγους του βρισκόταν σε εκείνη τη γωνιά της γης που για το χρόνο που μας δόθηκε εγινε καταφύγιο σκέψεων, λέξεων, εικόνων, ονείρων..

Ηρέμησα. άδειασα το μυαλό μου. άφησα τις σιωπές μου να ξεχυθούν στις αμμουδιές, στις ξαστεριές και τα ηλιοβασιλέματα.. έπεσα με τα ρούχα στη θάλασσα αφού αποκάλυψα στους δυο συντρόφους μου ότι έχω την ικανότητα να αγαπάω και να το μοιράζομαι. ήταν άλλη μια μακρόσυρτη σιωπή που κράτησε ένα όλοκληρο πρωινό μέχρι αργά το απόγευμα...

Κράτησαμε το χρόνο αιχμάλωτο. τον βάλαμε σε ένα πράσινο σεντούκι δένοντας το σχοινί στο μικρό κάβο. τοποθετήσαμε ιστορίες σε κρύπτες του βυθού, σημαδέψαμε το σώμα με σημάδια του ήλιου, χαιδέψαμε τις ψυχές μας όπως τα δάκτυλα χαιδέυουν την άμμο..
κάθε φορά που αναπολώ εκείνες τις μέρες στο μυαλό μου έρχεται..
αυτό το τραγουδάκι ..

τριστινίκα, Ιούνης 2009

p.s. Φ. δεν ξέρω αν βρήκα τις κατάλληλες λέξεις, ένας κοινός μας άνθρωπος που σήμερα είναι σοφότερος κατα ένα χρόνο μου είπε πως δεν προκειται για παιχνίδι αλλά για κυνήγι μέσα απο τις εμπειρίες. αυτόματα κατάλαβα οτι η συνταγή είναι απλή. αρκεί να ακολουθήσω δυο απλά βήματα..να απομονώσω τους ήχους και να βρώ τις κατάλληλες λέξεις..που ίσως να μην είναι ποτέ αρκετές να αποτυπώσουν την ευτυχία..

δύο μέρες μόνο

Έμεινα στην πόλη το σαββατοκύριακο. το ήθελα. δεν ζήλεψα τους φίλους που φόρεσαν τα "μπανιερά" τους για την πρώτη βουτιά. όχι αλήθεια. ούτε στη μαμά πήγα. κι ας έχει γεμίσει το ντουλάπι ταπεράκια..!
Σάββατο πρωί στο κέντρο της πόλης. άδεια βλέμματα και σακούλες γεμάτες "οικονομική κρίση",ακούω τις αδιάφορες συζητήσεις στα διπλάνα τραπέζια και έπειτα τις βούλιαζω όλες στο αφρόγαλο του καφέ μου απολαμβάνοντας τον ύπνο ενός σκύλου στα πέντε τετραγωνικά πράσινου κάπου στην π.μέλα..
Αποκοιμίζω το μεσημέρι σκεπάζοντας το με ένα σομπρέρο,του ταίριαζε μέσα σε εκείνη τη ζέστη..

Βραδάκι ήσυχο. απο το ποτό μου βγάζω τη μικρή φέτα lime που μοιάζει με μικρό πράσινο φεγγαράκι και την κολάω με μια πινέζα στον ουρανό της ερμού 51..
παρεάκια και συζητήσεις για ταξίδια, αδιέξοδα, πολιτική, έρωτες, με ένα αναδευτήρι σε σχήμα σπίρτου τα βυθίζω σε μια mcfarland ώρα πέντε το πρωί και μοιάζει δέκα το βράδυ..λίγο αργότερα ανηφορίζω παρέα μ΄έναν υπνοβάτη που έχασε το δρόμο του και απλά τον ακολουθώ..

Η κυριακάτικη βροχή ήταν το έπαθλο. ότι ακριβώς χρειαζόμουν. χονδρές σταγόνες στο πρόσωπο και τις τέντες. καφές με δύο καλαμάκια και βόλτα στη σβώλου με μια ομπρέλα που ταξιδέυει. κάποιος την ξέχασε σ΄ένα μπάρ κι εμείς σε ένα άλλο. αυτός ήταν ο σκοπός της. να ταξιδέυει σε θηκές των καφέ-μπαρ που ξεχνιούνται αλλάζοντας χέρια, κρατώντας στεγνές τις ιστορίες κάτω απ΄τη μικρή τους στέγη..


Σ΄ένα μακρόστενο ξύλινο τραπέζι πίνουμε λευκό κρασί. μια μικρή σφραγίδα στο όμορφο διήμερο στην πόλη. σε λίγο η παρέα μεγαλώνει, μας σερβίρουν "νερό που καίει" και αρχίζουν ιστορίες για φαντάσματα και αερικά κάπου σ'ενα νησί του αιγαίου,πάλι όνειρα στη μέση του τραπεζιού, οράματα με αιώρες και μοχίτο, όλοι πάνω σ΄ένα ιστιοπλοικό στη μέση του πουθενά για να μην μας βρεί κανείς..

Ανηφορίζω στη "οδό ονείρων".. είχα καιρό να περπατήσω εκεί. δεν τη λέω συχνά αυτή την ιστορία. ούτε τώρα θα σου την πώ. απλά θα σε βάλω σε διαδικασία να σκεφτείς..πως θα επιβίωνε μια μούσα όντας φοιτήτρια στο λονδίνο; φαντάσου πόσες ιστορίες θα έγραφε..τόσα όνειρα σ'ένα μόνο δρόμο..

ήταν το πρώτο σαββατοκύριακο του καλοκαιριού.
δεν θα το ξεχάσω σίγουρα.

short story vol.1

Μοιάζω με ένα μικρό κόκκινο φουρφούρι
στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού.
κάνω κύκλους όποτε νιώθω τον άνεμο ή τις ανάσες αυτών που πραγματικά ζωντανέυουν
τις κινήσεις των άκρων μου..

την ημέρα σε βλέπω να κοιμάσαι, να ξυπνάς, να πλένεσαι, να πίνεις καφέ,
να κατηφορίζεις ψάχνοντας με το βλέμμα στον ορίζοντα να βρείς τη θάλασσα..

στριφογυρίζουν τα φύλλα μου..
στέλνουν μηνύματα με τον άνεμο
ένα φιλί στο μάγουλο, ένα μικρό χάδι στο εσωτερικό της παλάμης
ένα μικρό παίξιμο στο δεξί βλέφαρο

έρχεσαι κάπου κάπου και ξαπλώνεις στις παρυφές μου
ακουμπώντας το κεφάλι σου μαλάκα χωρίς να θέλεις να με ενοχλήσεις
απλά να με αισθάνεσαι
βυθίζεσαι στις χρωματιστές σκέψεις σου
που μοιάζουν με κούνιες πάνω απο κύματα

τα βράδυα στριφογυρίζουν πάλι τα φύλλα μου
αναγνωρίζω αυτό το φύσημα
είναι η ανάσα σου
τόσο ζεστή
δεν σε βλέπω πουθένα
αλλά
νιώθω πως μ'αγαπάς..

16.04.09

"Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
ένα πουλί χτυπάει στα τζάμια και πεθαίνει
πάνω απ'την πόλη η ψυχή του ανεβαίνει
και ζωγραφίζει στον ορίζοντα φτερά

Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια
μα έτσι όπως με κοιτάς μ'αυτά τα μάτια
ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει.."

στην μικρή μου angie.

Lost in translation

Απρίλης. έχει σταματήσει το μυαλό μου. δεν μπορώ να συντάξω λέξεις ούτε να τις ξεστομίσω. αναμονή. πάντα. αναμονή ενός καιρού που θα λύσει όλα τα μάγια.
Άφησα το παράθυρο ανοιχτό μήπως και τρυπώσει επιτέλους αυτή η άνοιξη. δεν ξαναφοράω χοντρό πανωφόρι,φτάνει. ίσως μόνο το σκούφο. η ατμόσφαιρα έξω ζεστή,δεν μπορώ να μείνω σπίτι. η βραδυά είναι μαγική. είναι απ'αυτές τις βραδυές που σε ωθούν να περιπλανηθείς σαν αερικό στα στενά της άνω πόλης, όπου απρίλη μήνα οι δρόμοι αλλάζουν εκεί πάνω. ζωντανεύουν πασχαλιές συναντώντας μυρωδιές απο τσουρέκια που σιγοψήνονται νύχτα, ενω η μαγείρισσα καπνίζει δίπλα στο παράθυρο που αγναντεύει το θερμαικό..

Ακόμη να καταλάβω σε ποιά στιγμή της ζωής μας έπαψες να αγαπάς το χρόνο μαζί μου..έχω μισήσει και το τελευταίο χιλιοστό της αδυναμίας μου για να καταφέρω να αναπνέω κάθε φορά που σε αντιμετωπίζω πια..


Στα δέντρα αρχίζουν να σκάνε μώβ ανθάκια, τα τραπεζάκια βγήκαν απ΄την αποθήκη, πρωινός καφές με το χαμόγελο σου..τι όμορφες που είναι οι κυριακές όταν είμαστε παρέα δίπλα στη θάλασσα..πόσο νιώθω την άνοιξη μέσα μου όταν μου χαρίζεις τις πιό όμορφες μουσικές..

Σαν ψέμα μοιάζουν όλα αυτά και είναι αλήθεια..

η άνοιξη έρχεται..

Άδεια παραλία. ίχνη απο βήματα. ένα μικρό ¨σ'αγαπώ¨ γραμμένο στην άμμο. κάποιος περπάτησε εδώ, άκουσε τον ήχο απ΄τα κύματα άφησε το μήνυμα του κι έφυγε. η ψυχή του εκτεθημένη σε κύματα και βλέμματα..ελέυθερη σ'αυτή την άδεια παραλία.

Η άνοιξη ήρθε με μια συγνώμη. αν δεν ζητήσεις συγνώμη απ'τον εαυτό σου δεν πρόκειται να προχωρήσεις. μετά όλα είναι πιο εύκολα. οι καρδιές μαλακώνουν, οι σκέψεις βρίσκουν λύσεις, τα άγχη βρίσκουν καταφύγια, τα χαμόγελα μένουν περισσότερο στην επιφάνεια..αργά αλλά τόσο γλυκά έρχεται η άνοιξη..

Υπάρχει μια θεωρία που αναφέρει ότι η επαφή με τη φύση έστω και για λίγο χρονικό διάστημα, αυξάνει την ικανότητα της μνήμης κατα 20%. ισχύει. οι μέρες που πέρασαν επιβεβαίωσαν τον κανόνα. θυμήθηκα ξανά απο πότε και με ποιούς ανθρώπους πορεύομαι σ'αυτή την όμορφη ζωή μου. ακόμη κι αν υπάρχουν στιγμές που χάνω τον προσανατολισμό μου..αυτοί είναι εκεί φρουροί της λήθης μου..έτοιμοι να επαναφέρουν τις μνήμες και να τροφοδοτήσουν τα κενά με νέες εικόνες και εμπειρίες..
Καμιά απο τις μέρες που πέρασαμε δεν βρήκα το κουράγιο να πω "συγνώμη". ίσως γιατί δεν τη ζήτησα αρχικά απο τον εαυτό μου. τώρα που ξεθύμαναν οι μνήμες και οι λήθες, τα λάθη και τα πάθη(χωρίς αυτά δεν προχωράμε..) τώρα ναι, μπορώ να το πώ. συγνώμη Ε. συγνώμη Χ.

Περιμένω την άνοιξη. περιμένω να ξεχαστώ στη ζεστή αγκαλιά της. να χαμογελάω στον ζωηρό ήλιο της. να πίνω τον καφέ μου το πρωί με ανοιχτές τις πόρτες στο bliss..εκεί όπου το σάββατο(7/03/09) θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης, της φίλης candyblue, που θα μας χαρίσει τα πρώτα χρώματα της άνοιξης μέσα απο την τέχνη των κολάζ έτσι όπως μόνο αυτή ξέρει..μια βόλτα εκεί θα μας/σας πείσει..ότι η άνοιξη έρχεται..

Ζωή σαν ΤΡΙΑΝΤΑφυλλο.

Υπάρχουν στιγμές που μετράμε τη ζωή μας στη ρίψη ενός βότσαλου στα νερά μιας λίμνης ή μιας θάλασσας.. όσοι κύκλοι σχηματιστούν τόσες οι στιγμές, τα πρόσωπα, οι αναμνήσεις, τα όνειρα, οι εκπλήξεις της ζωής, όλα μέσα στους κύκλους..

Με φοβίζει ο κύκλος. κάποτε μου είχαν πει ότι η λογική έχει δύο σχήματα. το τετράγωνο και τον κύκλο. το τετράγωνο(ή οι ευθείες γραμμές) ισοδυναμούν με την ορθή λογική και ο κύκλος(ή οι καμπύλες)με την αστάθεια. εξαρτάται τι σχήμα θα σου βγεί στο χαρτί όταν αφαιρείται το μυαλό..

Την περασμένη εβδομάδα έριξα το βότσαλο στη θάλασσα. κοίταξα τους κύκλους. τριάντα. τόσους ήθελα. είδα τόσα πολλά. είδα κι εμένα. που όσο κι αν αλλάζω υπάρχουν μέσα μου κατάλοιπα ενός εαυτού που με στοιχειώνει. κι εκεί που ζωγραφίζω μια γραμμή, εκείνη γίνεται καμπύλη και με πνίγει..

Σε ένα κύκλο έκλεισα και το βράδυ της περασμένης παρασκευής. στον αγαπημένο μου χώρο, με τις αγαπημένες μουσικές(να παίζουν μόνο για μένα..απο εσένα που δεν ξέρεις πόσο σ'αγαπάω γι'αυτό μουρτζουφλιάζεις κάθε φορά που λεω βλακείες για να καλύψω τη χαρά μου).. χάρηκα πολύ τους φίλους. αυτούς που ήταν μαζί μου, αυτούς που δεν ήταν αλλά νοερά τους ένιωθα, αυτούς που έκρυψα σε μερικά σημεία για να τους αισθάνομαι πιο κοντά.. χάρηκα γιατί μου απέδειξαν οτι έχω ακόμη το χάρισμα να γίνομαι ο λόγος που μαζέυονται γύρω μου και γινόμαστε ξανά παρέα..

Αυτή είναι η ευχή μου για αυτά τα κεράκια που έσβησα. να έχω πάντα τους φίλους γύρω μου. με όποιο τρόπο. θέλω να τους βλέπω μέσα στους κύκλους που δημιουργούνται απο τα βότσαλα που πετάω κάθε φορά που στενεύουν τα περάσματα και οι μόνοι διέξοδος είναι αυτοί..

πόνος

Ήταν πρωί,σηκώθηκε αργά απ΄το κρεβάτι. δεν ήθελε να συναντήσει κανένα μέσα στο σπίτι. διέσχισε το χώλ, σήκωσε τον πεσμένο καλόγερο, μπήκε στην κουζίνα, δεν πήρε πρωινό άλλωστε δεν κατέβαινε τίποτα, ύστερα έφυγε για το σχολείο. μέσα στην τάξη ησυχία με τη μορφή δεσμοφύλακα. ένα "προειδοποιημένο" -έτσι το έλεγαν τότε- διαγώνισμα φυσικής. δεν είχε μυαλό για τίποτα πόσο μάλλον για φυσική παρόλο που την πάλεψε δύο μέρες. χθές όμως έπεσε σε μάχη. ανάμεσα στις εξισώσεις έβλεπε χέρια να διασταυρώνονται, πάνω στα γράμματα λόγια να σφυρίζουν μέσα στο κεφάλι. πόνος στο στομάχι. ένα δάκρυ σφηγμένο έπεσε σαν βουλοκέρι στην κόλλα του διαγωνίσματος. άλλες πέντε ασύνδετες απαντήσεις και παρέδωσε την κόλλα. πόνος. νοέμβρης 1993.

Ο πόνος στο στομάχι προκαλείται απο τις εμπειρίες της ζωής. όπως η αγάπη, ο χωρισμός, το άγχος των εξετάσεων, ο έρωτας, το hangover, η γροθιά στο στομάχι. όλα για ένα λόγο γίνονται. τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Αυτός ο πόνος συνδύασε την αγάπη με εκείνο το διαγώνισμα φυσικής...
πόνος. ιανουάριος 2009.

"όσο περισσότερο υποφέρω, τόσο πιο πολύ θα αγαπάω.."
the reader

Σταματήστε τη Γη να Κατέβω..

Το 2008 πλέον κοντινό παρελθόν. έχω πιο πολλά θετικά παρά αρνητικά να θυμάμαι. αυτό μάλλον με κατατάσσει στους τυχερούς. και να φανταστείς ότι δεν πιστέυω στην τύχη..

Ήταν μια καλή χρονιά. το προμήνυσε η περσινή πρωτοχρονιά,όταν το φλουρί άγγιξε το μαχαίρι του κ.Γιώργου την ώρα που έκοβε τη βασιλόπιτα. μου έκλεισε το μάτι και μαζί μ'αυτόν και το 2008. αυτός ο χρόνος έμοιαζε με ένα μεγάλο ρολόι. οι ώρες του ήταν όμορφες,δύσκολες,αγριες, συννεφιασμένες,ξεχωριστές,χαμογελαστές,συλλεκτικές..αλλά πάνω απ'όλα δικές μου..

Το καλοκαίρι ο χρόνος κόπηκε στα δυό. σ'αυτή την τομή έκανα μια στροφή γύρω απ΄τον εαυτό μου κι όταν επανήλθα στο αρχικό σημείο όλα είχαν αλλάξει. κοίταξα μέσα μου και αναθεώρησα. πήρα το πλοίο και έκανα ένα ταξίδι,δώρο στον εαυτό μου. του το χρωστούσα. για όλες τις λήθες,τις τύψεις,τα λάθη,τα πάθη,τις εμμονές και τα απωθημένα..
Σ΄εκείνο το νησί..
Σ΄εκείνο το ανηφορικό μονοπάτι που κατέληγε στο μοναστήρι με θέα το απέραντο γαλάζιο.. εκεί κοίταξα μέσα μου σαν να με έβλεπα στην επιφάνεια της θάλασσας που έμοιαζε με καθρέφτη..απο εκείνη τη μέρα όλα αλλάξαν..

Το καλοκαίρι τελείωνε με τις πιο όμορφες εικόνες, με την πιο δροσερή παρέα, με νέους ορίζοντες,νέες δραστηριότητες,με νέα όνειρα..τα είχα ανάγκη τα όνειρα..

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ιστορίας..η πιο σκοτεινή. ένα αεράκι παραμόνευε να αντλήσει τη θετική μου ενέργεια και να την αντιστρέψει μέσα στο φθινόπωρο και το χειμώνα που έρχοταν..ήρθε ο καιρός και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα τις μέρες και μου αφαιρούσε..στιγμές και όνειρα του παρελθόντος,ανθρώπους που θα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία,εικόνες που χαράκτηκαν μέσα μου. άδειασα.

Τη μέρα που χώρισα απο την ύπαρξη σου ο αέρας ήταν ζεστός,είχα μια ανησυχία που δεν με χωρούσε ο τόπος..είχες ένα ερωτευμένο βλέμμα και μου ζητούσες σε μια στιγμή τα πάντα. κάποτε θα στα χάριζα χωρίς δεύτερη σκέψη. τώρα άδειασα. σε κοιτούσα και σώπαινα. έπαιρνες τη σιωπή μου και την σιγοτραγουδούσες-πόσο το λάτρευα αυτό το παιχνίδι-τώρα όμως σε αποχαιρετούσα και ανάμεσα μας έκαιγε φωτιά..εσύ ήθελες να καείς,εγώ μάζευα ήδη τις στάχτες μου και τις φυσούσα στο πρόσωπο σου..την τελευταία φορά που άγγιξες τα χέρια μου..εκείνη την κόκκινη στιγμή έγινε ένας μικρός σεισμός-θυμάσαι;-εσύ δάκρυσες,όχι απο φόβο αλλά επειδή ήμουν εκεί..εγώ σκούπισα τα δάκρυα σου και μ'αυτό τον τρόπο σου έλεγα "αντίο"..

Κόβω βόλτες στα μονοπάτια του μυαλού μου. ύστερα έρχομαι σε αυτό το μάυρο δωμάτιο και ξορκίζω τις σκέψεις σε γραφές..στο χρόνο που πέρασε απέκτησα ένα χάρισμα. να παγώνω το χρόνο. να κλειδώνω το βλέμμα μου πάνω στα πρόσωπα και τις στιγμές μου..



Εκεί που τρέχεις σταματάς απότομα. ο χρόνος απρόβλεπτος. παντού φωτιές και στη μέση η αλήθεια. ο χρόνος σταματάει μαζί με την καρδιά ενός παιδιού που γίνεται σύμβολο. δεν είχα λόγια,φοβήθηκα ναι. το μόνο που εν τέλει έκανα και λύτρωσε τη σκέψη μου ήταν να κλείσω τα μάτια για μερικά λεπτά...


όταν τα άνοιξα είδα λευκά μπαλόνια στον ουρανό..



Τώρα πια πρέπει να συμπαθήσω το χρόνο που μετράει ήδη μέρες.να χρωματίσω τα βραχυχρόνια όνειρα μου. να κινούμαι στο χώρο που μου αναλογεί-κάπου κάπου να σου κλέβω καμιά αγκαλιά-αβίαστα..

Γυρίζω την κλεψύδρα. ο χρόνος τώρα αρχίζει να μετρά..
..άλλωστε έχω πλέον το χάρισμα..

καλή μας χρονιά.