Στενά δρομάκια. σπίτια μισοφαγωμένα απο το χρόνο. ιστορίες ανθρώπων που κάποτε ζούσαν μέσα. αναγνωρίζω την εφηβεία κάποιου. την ενηλικίωση του. το πέρασμα του στη "ζωή που δεν έζησε"..Ανηφόρα. δένδρα με γκρίζους κορμούς. έτοιμο να φύγει το "δέρμα" του χειμώνα. να έρθει το καινούργιο αυτό της άνοιξης που αργεί. σκόρπιες μνήμες κάτω απο τα πλακόστρωτα. αφήνουν μικρούς κώδικες ανάμεσα στους αρμούς. αναζήτηση.
Καθισμένη πάνω στο λευκό μάρμαρο αφήνω τη σκέψη να αιωρηθεί στο χώρο. έχουν ανθίσει τα πρώτα λευκά λουλουδάκια γύρω του. ο ήλιος καίει τα μάτια πίσω απο τους μαύρους φακούς. το βλέμμα ψηλά όσο πάει. .
Μετά χαμηλώνω. γυρίζω και κοιτάζω το βλέμμα του. χαμογελαστό πάντα. και γύρω σύννεφα. έτσι θυμάμαι κι εκείνη τη μέρα. πάνω απ' τα σύννεφα τον αποχαιρετούσα.
Χωρίς δευτερη σκέψη, απλά βγήκαν οι λέξεις απο το στόμα. "αγαπάω" του είπα. κι άφησα τα λόγια να χαθούν στον άερα. ύστερα έβγαλα την ερυθρόλευκη κλωστή απο το χέρι μου και την άφησα στο μικρό κορμό ενός λουλουδιού..
Μου λείπει. στους περιπάτους μας, ψάχνω στα αριστερά μου. στις μικρές σιωπές ενώ ασχολιόταν με άλλες εργασίες. πάντα με έβλεπε με την άκρη του ματιού. μου λείπει αυτή η ματιά. το απαλό χάιδεμα στο χεράκι επάνω απ'την παλάμη. σαν τριβή λυχναριού, περιμένοντας το θαύμα..
Αέρας εγώ.
Νερό εσύ.
Όπως και να' χει μαζί μου σε έχω όπου κι αν πάω.
