Ζωή σαν ΤΡΙΑΝΤΑφυλλο.

Υπάρχουν στιγμές που μετράμε τη ζωή μας στη ρίψη ενός βότσαλου στα νερά μιας λίμνης ή μιας θάλασσας.. όσοι κύκλοι σχηματιστούν τόσες οι στιγμές, τα πρόσωπα, οι αναμνήσεις, τα όνειρα, οι εκπλήξεις της ζωής, όλα μέσα στους κύκλους..

Με φοβίζει ο κύκλος. κάποτε μου είχαν πει ότι η λογική έχει δύο σχήματα. το τετράγωνο και τον κύκλο. το τετράγωνο(ή οι ευθείες γραμμές) ισοδυναμούν με την ορθή λογική και ο κύκλος(ή οι καμπύλες)με την αστάθεια. εξαρτάται τι σχήμα θα σου βγεί στο χαρτί όταν αφαιρείται το μυαλό..

Την περασμένη εβδομάδα έριξα το βότσαλο στη θάλασσα. κοίταξα τους κύκλους. τριάντα. τόσους ήθελα. είδα τόσα πολλά. είδα κι εμένα. που όσο κι αν αλλάζω υπάρχουν μέσα μου κατάλοιπα ενός εαυτού που με στοιχειώνει. κι εκεί που ζωγραφίζω μια γραμμή, εκείνη γίνεται καμπύλη και με πνίγει..

Σε ένα κύκλο έκλεισα και το βράδυ της περασμένης παρασκευής. στον αγαπημένο μου χώρο, με τις αγαπημένες μουσικές(να παίζουν μόνο για μένα..απο εσένα που δεν ξέρεις πόσο σ'αγαπάω γι'αυτό μουρτζουφλιάζεις κάθε φορά που λεω βλακείες για να καλύψω τη χαρά μου).. χάρηκα πολύ τους φίλους. αυτούς που ήταν μαζί μου, αυτούς που δεν ήταν αλλά νοερά τους ένιωθα, αυτούς που έκρυψα σε μερικά σημεία για να τους αισθάνομαι πιο κοντά.. χάρηκα γιατί μου απέδειξαν οτι έχω ακόμη το χάρισμα να γίνομαι ο λόγος που μαζέυονται γύρω μου και γινόμαστε ξανά παρέα..

Αυτή είναι η ευχή μου για αυτά τα κεράκια που έσβησα. να έχω πάντα τους φίλους γύρω μου. με όποιο τρόπο. θέλω να τους βλέπω μέσα στους κύκλους που δημιουργούνται απο τα βότσαλα που πετάω κάθε φορά που στενεύουν τα περάσματα και οι μόνοι διέξοδος είναι αυτοί..