Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

K.K.




Εχουν περάσει τρία χρόνια σιωπής. τρία χρόνια μετρώντας απώλειες. Άλλάζοντας καθημερινότητα, εικόνες που έρχονται πια απο τόπους μακρινούς, πρόσωπα αγαπημένα που τα νιώθω πιο κοντα απο ποτέ κι ας μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Νιώθοντας ένα κενό άλλες φορές μετέωρο , άλλες πάλι ανύπαρκτο πιά.

Η ζωή και οι κύκλοι της. Το αιώνιο παιχνίδι με το χρόνο. Οι σταθμοί της. Μοιάζουν με στΑθμούς τρένων. Πόλεις, πρόσωπα,ουρανοί, εποχές. Αλλάζουν όλα ανάλογα με τον κύκλο τους.
Εχω στο νου μου ενα σταθμό τρένου που κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί χάνω τον προσανατολισμό μου.Κοιτάζω πάντα ανάποδα τη φορά των γραμμών προς την κατευθυνση που προκειται να ακολουθήσω. Μόνο εκεί συμβαίνει αυτό. Χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί. Ίσως να μην σημαίνει τίποτα αυτή η παύση. Μια χρονική κουκίδα που άλλαζει τα δεδομένα. Ένας κυκλος που κλείνει. Μια ακόμη απώλεια.

Ένα πρόσωπο πίσω απ΄ όλα αυτά. Μικρό σε ηλικία μεγάλο σε μυαλό. Ένα μυαλό ξεχωριστό, απ ΄αυτά που λες πως υπάρχουν σε πληθώρα τώρα πια που οι νέοι ειναι πιο έξυπνοι πιο ενημερωμένοι. -Αστο. Δεν ισχυεί σε όλες τις βαθμίδες ανθρώπων. - Αυτός ο άνθρωπος ξύπνησε μέσα μου νευρώνες που είχαν "σκουριάσει" .. αυτούς που μας κάνουν να αγωνιζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε σε ότι καλύτερο. Μια φλογίτσα που ενεργοποιεί τους σπινθήρες της θέλησης. Ανοιξάν οι ορίζοντες. Κι όπως άνοιξαν έκλεισαν. Δεν φταίει. Φταίνε όλα τα άλλα. Αυτή η άδικη εποχή. Που σου τάζουν και μόνο παίρνουν, δεν δίνουν. Μια ήττα όλων αυτών των δεδομένων που οδηγούν σε απώλεια.

Ζώ ήδη τη μισή μου ζωή. Ευχομαι να έχω άλλη τόση να ζήσω. Αυτό το κείμενο το γράφω για να το θυμάμαι. Να θυμάμαι να αγωνίζομαι χωρίς να χάνω τον προσνατολισμό μου. Σε όποιο σταθμό βρεθώ. Να θυμάμαι πόσο δυνατή μπορώ να γίνω μέσα σε ένα χρόνο, πόσο με βοήθησες εσύ σε αυτό. Ενα χρόνο χωρίς πίεση. Αβίαστα  να βρίσκουμε τον καθημερινό στόχο, χωρίς λάθη, χωρίς ψέμματα, χωρίς δόλο. Πάντα με ειλικρίνεια, με σεβασμό, με βοήθεια, ομαδικότητα, γιατί οχι? με αγάπη...

Όλα αυτά τα κέρδισες Κ.Κ. Υπερασπιστηκες όλες αυτές τις αρετές που όλοι εν δυνάμει έχουμε μέσα μας. Εσύ τις έβαλες σε λειτουργία. Με καθρέφτη Εμένα. Δεν  έκανα τίποτα ιδιαίτερο. Μόνο αυτό που θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι σε μένα..
Έγινα ο καθρέφτης μου. Και το θάυμα έγινε.

Σου εύχομαι όπου κι αν πάς όπου κι αν βρεθείς να γιίνεις ο καθρέφτης σου. Να μην άλλαξεις ποτέ.
Να θυμάσαι πάντα οτι : όπου πάμε κουβαλάμε τον εαυτό μας. 

Σε  ευχαριστώ για αυτό τον υπέροχο ένα χρόνο. Θα τον κράταω φυλαχτό μαζί με ότι περάσαμε.
Καλή τύχη.
Στην Κ.Κ.



Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

dream on





Λένε ότι αυτοί που σκέφτονται βλέπουν τον κόσμο σαν κωμωδία και αυτοί που νιώθουν σαν τραγωδία. η φίλη μου η Α. το έγραψε και το δανείστηκα. όπως δανείζομαι το φώς απ'τα δύο φεγγάρια του Ιούλη. όπως δανειζομαι την ψηφιακή (σου) αγάπη για να χαμογέλω πριν πέσω για ύπνο.

Πολλές φορές κοιτάζω το δρόμο εξω απ'το γραφείο και ονειροπολώ πως βρίσκομαι σε μια παραλία, σε μια αγκαλιά, στο μπαλκόνι μου-μεσάνυχτα μετα απο συναυλία με ιδρωμένο μπλουζάκι και κλειστή φωνή, παρέα με τσάι του βουνού να σου γράφω τους στίχους που αγαπώ και χαρίζω τις φωνητικές χορδές μου- κοιτάζω και αναρωτιέμαι αν είναι επιλογή μου ο χώρος που βρίσκομαι ή απλά βρεθηκα στην ουρά μιας χρονοδιαδρομής που τυχαία επιλεχθηκε να με κουβαλά μαζί της.

Στη χώρα μας όλα στροβιλίζονται σαν χαρτοπόλεμος σε διαδήλωση. κόσμος μαζέυται στις πλατείες και φωνάζει -ναι και όχι- όπως φωνάζαμε εκείνο το τραγουδάκι στο δημοτικό όταν μαθέναμε τα φωνήεντα ( είναι εφτά και φωνάζουν δυνατά!).

Ποδηλατώ στους δρόμους και νιώθω οτι ο δρόμος θα με βγάλει κάπου ψηλά θα συνεχίσει μια πορεία προς τα πάνω και νιώθω τα πόδια μου ανάλαφρα σαν ανάπηρη. κοιτάζω τις φωτογραφίες του μήνα στο αρχείο ιουνιου του κινητού μου. ωραία ψηλά δεντρα να θροίζουν ακόμη στ'αυτιά μου, μεσημέρι στα στενά της αθηναικης πλάκας, χωριάτικη και κολοκυθοκεφτέδες, σχεδόν καλοκαίρι με ψιλό μπουφανάκι, τα μαλλια σου μακρυναν και φαινονται στο πλάι σαν μια άρπα που μου παίζει ενα τραγούδι απ'τα παλια.. "ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ..". στην αθήνα ο ουρανός  ειναι πάντα κόκκινος  και η ατμόσφαιρα καθαρή σαν την σκέψη μου. φυσα δροσερός αέρας σαν να ανεβαίνουμε σε κυκλαδίτικη χώρα. όμορφος ουρανός καθαρός σαν την αγάπη που κατηφορίζει με τα χέρια στους ώμους στο μικρό στενάκι παραπλευρως της αρχαίας αγοράς.

Έχω κλειστά τα μάτια. τα ανοίγω και είμαι πίσω στο μπαλκόνι μου. έχω βαλει μια καινουργια τέντα και  απο κάτω φαίνονται ανθη ελιάς. με χαλαρώνει η θέα τους. ψάχνω τα βραδυα αστερισμους σε σχήμα στεφανιού και μυρίζω τα κουρασμένα γιασεμιά της άνοιξης ακόμη..

Περιμένω μια αλλαγή. την επιδιώκω κιόλας. κόβοντας τα μαλλιά μου κοντά απ'τη μια μεριά της κεφαλής, βάζοντας ενα φάκελο ακόμη στην κάλπη, φωνάζοντας τραγούδια δυνάτα ακόμη στον αέρα.
Περιμένω αυτός ο κόσμος -που δεν αλλάζει αλλά με τρομάζει- να "ανάψει" το φώς.

η φωτογραφία είναι το πατρικό χωριό μου(Νο 2.) 


Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2015

serendipity


2015.
Ένας χρόνος ήδη περασε χωρίς γραφές.μόνο τετράδια στην κουζίνα, κάτω απ'το κρεβάτι, στις τσάντες σε όλες τις τσάντες. Λόγια, λέξεις, όνειρα πάντα, οράματα, ορίζοντες. όλα γραμμένα σε λευκές σελίδες. οι κύκλοι κλείνουν,οι φίλοι φευγουν έρχονται όμως νέοι. νέα πρόσωπα μου χαμογελούν, μου στέλνουν καληνύχτες πριν κοιμηθώ , χαιδέυουν τα όνειρα μου, φτιάχνω καινούργια μαζί τους..

Εικόνες. αμέτρητες εικόνες. η φύση που οργιάζει στους φακούς των ματιών μου. πράσινο παντού. δένδρα το φθινόπωρο το καλοκαίρι το χειμώνα. αλλάζουν σχήματα όπως το σώμα μας όταν αντιδρά σε συναίσθημα πρωτόγνωρο, γλυκό, αισθησιακό. νιώθω το αίμα μου ζεστό να τρέχει γρήγορα στις φλέβες μου. ωραίο αυτό το συναίσθημα. με συνεπαίρνει να δημιούργω.

Ποδηλατώ στην πόλη. νύχτα περασμένες δέκα και βάλε. στους σκοτεινούς δρόμους μόνο εγώ και το λευκό φωτάκι μου. ακούω μουσικές και τραγουδάω δυνατά. ανεβαίνω περίπου ογδόντα σκαλιά στο ψηλό κάστρο μου. βλέπω τα φώτα της πόλης και του λιμανιού. θαμπά όπως η όραση μου μετά απο ώρες μπροστά στην οθόνη. λίγο πριν κοιμηθώ κοιτάζω την μπασκέτα στην αυλή του δημοτικού σχολειου που βλέπει το δωμάτιο μου. νομίζω οτι ακούω τον χτύπο της μπάλας λίγο πριν το καλάθι. λίγο πριν τον πόντο. λίγο πριν τη δικαίωση.

Αυτός ο κόσμος -σίγουρα- δεν θα αλλάξει ποτέ. εμείς αλλάζουμε και κουβαλάμε παντού τον εαυτό μας. περιμένω τις αλλάγες αυτού του χρόνου όπως τα σπουργίτια την άνοιξη..

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

με τα καράβια που με πήγαινες να δω...ταξίδευα..

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.
Οι γραφές πολλές. πυκνές σαν μάλλινο πλεχτό. σκόρπιες όπως πάντα.

Νιώθω εγκλωβισμένη πια. στη μέση του δρόμου με μια ασφυξιογόνα μάσκα. μου λείπει οξυγόνο ναι. εκείνο το οξυγόνο που κρύβεται στις εικόνες κόσμων άλλων μακρινών.. εκείνων που βλέπω πια μέσα απο τα μάτια των φίλων μου..αμοργός, βερολίνο, αθήνα, αμερική, ικαρία..

Έγιναν τόσα πολλά σε ένα χρόνο. μετακόμιση, καινούργια θέα κουφωματα πατώματα, βάψιμο, έτοιμο. ένα ζεστό σπιτάκι υποδέχθηκε το δύσκολο-για όλους- έτος. η καρδιά χλιαρή. να είναι καλά η οικογένεια και οι φίλοι. η δουλειά στο γραφείο μοιάζει με τις ακτίνες του ποδηλάτου. γύρω γύρω γύρω...συμβάσεις υπογράφονται το ίδιο και πωλητήρια.. έκτακτες "αναχωρήσεις" και άλλες επίσης προς την αλλοδαπή.. δάκρυα και αγκαλιές..καληνύχτες σε μηνύματα που ταξιδεύουν όπως το μήνυμα στο μπουκάλι μέσα στο πέλαγο..

Η πόλη ένα μεγάλο κρατητήριο. βγαίνω βόλτες στο προαύλιο με το ποδήλατο. φοράω το κράνος μου. η διαδρομή γνωστή. ένα σχιματισμένο τρίγωνο στο μυαλό μου. στο τέλος η θέα απο το μπαλκόνι. αυτή η λυτρωτική θέα είναι μια παρηγοριά..

Υπάρχει μια σιγή πλέον. έκτακτη πολλών λεπτών σιγή. ραδιόφωνο stop. έτσι απλά. φασιστικά.
Μισή ζωή. με μισή ζωή συνεχίζω. με εικόνες απο τα μάτια των ανθρώπων μου.. με μουσικές μακρινές απο τα χείλη τους.. με δεκανίκι την αγάπη -πάντα- θα τα καταφέρω..

Χθές βούτηξα το κεφάλι μου στη θάλασσα και άκουσα όλους τους ψιθύρους της ψυχής μου..

θα τα καταφέρω. κι ας μην το πίστεψα ποτέ.



Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

απόδραση.


Μια ακόμη συνηθισμένη αργία. για τον υπόλοιπο κόσμο. στο δικό μου κόσμο οι αργίες αυτού του είδους με βάζουν σε μια εσωτερική μάχη με εσωψυχά μου.

Ονειρεύομαι. οτι κατηφορίζω με το ποδήλατο το δρόμο απο τη χώρα στέλνοντας φιλιά στον ορίζοντα των μικρών κυκλάδων.

αναβολή.

Θα κοιμηθώ άλλες εικοσι-μία μέρες με την τελευταία σκέψη στο ασπρονήσι. ανυπομονώ να πάω να σκάψω μια τρύπα και να φωνάξω δυνατά. ύστερα να την κλείσω και πάνω της να ρίξω μια πέτρα σαν ταφόπλακα της πιο μεγάλης θλίψης.

" ποτάμι που κυλά τη θάλασσα ζητά...παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά.."



Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

η γη γυρίζει..

Η γή γυρίζει.

Επειδή μου είπες εσύ οτι κι εγώ κινώ το γρανάζι.
Επειδή ο αέρας μου μεταφέρει την καλημέρα σου.
Επειδή γυρίζουν οι ρόδες μου σε ένα δρόμο ατελείωτο.
Επειδή μου κρύβεις πράγματα κι ύστερα λες δεν σ'αγαπώ.


Ίσως να γυρίζει πιο γρήρορα μερικές φορές.

Οταν τρέχω μέσα στη νύχτα να σε βρώ.. γιατί
φοβάμαι μην σε χάσω.



Ίσως αργεί καμιά φορά.

Όταν ο χρόνος γίνεται βαρύ πάπλωμα γεμάτο μνήμες και λήθες..

'Οταν η αγάπη παίρνει το σχήμα σταγόνας απο σακούλα αιμοδοσίας..


μου φτάνει η αγάπη. ακόμη κι αν η γή σταματήσει να γυρνά.

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

καλοκαιρινή ραστώνη..

Ξυπνάω πάντα νωρίς. δεν κοιμόμουν ποτέ τα μεσημέρια. ούτε καλοκαίρι ούτε χειμώνα. όταν μου έβαλε στα χέρια το πρώτο τιμονάκι απο το μικρό ποδηλατάκι ήταν σαν να μου έδινε και μια κρυφή ευχή.. "η ζωή θα είναι γεμάτη ομορφιές σαν τις κατηφόρες, δυσκολίες σαν τις ανηφόρες", με προετοίμαζε για τη ζωή.


Ισσοροπώ επάνω στην ευχή της σαν να περπατώ σε τεντωμένο σχοινί.
παρατηρώ τις εικόνες της ζωής που εναλλάσονται. εμένα να αλλάζω. να ελίσσομαι στα χρόνια τυλίγοντας ένα κουβάρι αναμνήσεων και εμπειριών που τ'αγαπώ.. με όλα τα λάθη και τα πάθη. δικό μου.



όσο προχωρώ κρατάω γερά το τιμόνι. τυλιγμένο με τις δάφνες απο αυτά που μου χαρίζονται απλόχερα. με όπλο τον χαρακτήρα που έπλαθα και τα όνειρα που έκανα με ματιά ανοιχτά αφού δεν κοιμόμουν τα μεσημέρια. τώρα μπορώ να πώ για μια φορά χωρίς φόβο.. ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω ως τώρα. δεν είναι πολλά αλλά είναι πολύτιμα.


και η ζωή συνεχίζεται.."κράτα γερά το τιμόνι" .