summertime

Το καλοκαιράκι μου αθώο. χωρίς ενοχές που δεν έσυρα τη βαλίτσα ως την προβλήτα του νησιού. χωρίς βουτιές σε γαλάζια νερά ψάχνοντας για τη λύση του μυστηρίου..τα νησιά έχουν ρίζες ή απλά επιπλέουν ταξιδεύοντας..;

Η πόλη με καλωσόριζε ενώ διέσχιζα μια σειρά χωραφιών σπαρμένα ηλιόσπορους..έμοιαζαν με ξανθά κεφαλάκια που χαμογελούσαν μαρτυρώντας την διάθεση της εποχής..
Διακοπές μικρού παιδιού. με καθημερινές βουτιές,νωχελικά μεσημέρια,φαγητά μαγειρεμένα με λαχανικά που μοσχοβολάνε φροντίδες της αυλής,ατέλειωτες βόλτες με το ποδήλατο κυνηγώντας το ηλιοβασίλεμα, αμπελοφιλοσοφίες στο μπαλκόνι ως αργά τη νύχτα φτιάχνοντας καινούργια όνειρα, με χαλαρούς ύπνους κάτω απ'το ταβάνι-το ίδιο που είχα βάψει με τα όνειρα και τις ανησυχίες των εφηβικών μου χρόνων-που το μόνο που μπορεί να διέκοπτε τον ύπνο,δεν ήταν ένα κακό όνειρο αλλά το απαλό άγγιγμα στο πόμολο της πόρτα αφήνοντας το βλέμμα της να μπεί μες το δωμάτιο να δεί αν γύρισα..

pause

Επιστροφή για λίγο. ίσα ίσα να μου ξαναπιαστεί ο αυχένας απ'το air condition του γραφείου, ίσα ίσα να πιώ μερικούς καφέδες και μερικά ποτά στη σωστή δοσολογία εκεί στη μικρή αγαπημένη blisso-γωνιά μου..ίσα ίσα να σου δώσω πίσω μια αγκαλιά που σου χρωστούσα όταν μ'άφησες εσύ πίσω.. όχι μία. μισή. ίσα ίσα να μαζέψω το πρώτο αυγουστιάτικο φεγγάρι μαζί με το "μ'αρέσει να μην λέω πολλά" -που απόλαυσα μαγικά εκείνο το βράδυ της πανσελήνου-και να τα κλείσω στη βαλίτσα για να ξαναφύγω..

play

Η διαδρομή ίδια. μόνο που αυτή τη φορά οι ηλιόσποροι έχουν σκυμμένα σχεδόν ευλαβικά τα κεφάλια τους, σαν μια υπόκλιση στην αύρα του αυγούστου..
Οι εικόνες εναλλάσονται σε ένα κολάζ προσώπων, κίνησης, αισθημάτων, γεμίζοντας τις μέρες που περνούν. περπατάω σε γνώριμους δρόμους, σε στέκια που ωριμάσαμε παρέα με πρόσωπα του παρελθόντος, μαζί με αναμνήσεις απο τη χαμένη νιότη, με φίλους όπως τότε. μόνο που τώρα έχουν τυλιχτεί σε οκτάωρα και ζωές που απαιτούν και το φωνάζουν, άλλοι μένουν ίδιοι άλλοι μένουν έγκυοι(!), άλλοι χάθηκαν για πάντα κηνυγώντας τα όνειρα τους.. κάποιοι υπάρχουν πάντα εκεί, έτοιμοι να με βάλουν ξανά στο μονοπάτι όταν αποπροσανατολίζομαι, να μου χαμογελούν, να με περιποιηθούν στο τσίμπημα μιας μέλισσας..

Περπατάω στη ραχοκοκαλλιά του τρίτου ποδιού. βουτιά απο ψηλά σε καταγάλανα νερά, κλείνω την αναπνοή μου και μένω εκεί προσπαθώντας να ακούσω βαθιά μέσα μου τα μυστικά.. εκεί στην ησυχία του βυθού αφήνω την ανάσα του καλοκαιριού μου ελέυθερη, να αδειάσει το σώμα και το μυαλό, να προετοιμάσω το έδαφος για νέες προκλήσεις, για ένα νέο χώρο που προσδοκώ, για μια θέση στην καρδιά μου έτοιμη να δώσει δώρα πολλά..

Είναι όμορφο να ξέρεις ότι υπάρχει ένα μέρος όπου μπορείς να επιστρέφεις. ένα μέρος που το έχεις πάντα στην καρδιά, το οποίο δεν λειτουργεί μόνο ως καταφύγιο, δεν προσφέρει μόνο υγεία, χαλάρωση αλλά και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. πιο όμορφο..

p.s.

Τα manta (photo) είναι ένα είδος σαλαχιού τα οποία ζουν στον ινδικό ωκεανό. τα εν λόγω πλάσματα δέχονται συχνά επιθέσεις απο καρχαρίες και άλλα κήτη. υπάρχουν ορισμένα μέρη στο βυθό του ωκεανού όπου καταφευγουν τα manta μετά τις επιθέσεις. πρόκειται για θαλάσσιους "υγειονομικούς σταθμούς" όπου βρίσκουν περίθαλψη απο μικρότερα ψαράκια τα οποία με τον τρόπο τους παρέχουν στα manta τις πρώτες βοήθειες στα τραυματά τους. και πραγματικά θεραπεύονται.


..κάπου υπάρχει ένα καταφύγιο για τον καθένα μας..

καλό καλοκαίρι.