Σταματήστε τη Γη να Κατέβω..

Το 2008 πλέον κοντινό παρελθόν. έχω πιο πολλά θετικά παρά αρνητικά να θυμάμαι. αυτό μάλλον με κατατάσσει στους τυχερούς. και να φανταστείς ότι δεν πιστέυω στην τύχη..

Ήταν μια καλή χρονιά. το προμήνυσε η περσινή πρωτοχρονιά,όταν το φλουρί άγγιξε το μαχαίρι του κ.Γιώργου την ώρα που έκοβε τη βασιλόπιτα. μου έκλεισε το μάτι και μαζί μ'αυτόν και το 2008. αυτός ο χρόνος έμοιαζε με ένα μεγάλο ρολόι. οι ώρες του ήταν όμορφες,δύσκολες,αγριες, συννεφιασμένες,ξεχωριστές,χαμογελαστές,συλλεκτικές..αλλά πάνω απ'όλα δικές μου..

Το καλοκαίρι ο χρόνος κόπηκε στα δυό. σ'αυτή την τομή έκανα μια στροφή γύρω απ΄τον εαυτό μου κι όταν επανήλθα στο αρχικό σημείο όλα είχαν αλλάξει. κοίταξα μέσα μου και αναθεώρησα. πήρα το πλοίο και έκανα ένα ταξίδι,δώρο στον εαυτό μου. του το χρωστούσα. για όλες τις λήθες,τις τύψεις,τα λάθη,τα πάθη,τις εμμονές και τα απωθημένα..
Σ΄εκείνο το νησί..
Σ΄εκείνο το ανηφορικό μονοπάτι που κατέληγε στο μοναστήρι με θέα το απέραντο γαλάζιο.. εκεί κοίταξα μέσα μου σαν να με έβλεπα στην επιφάνεια της θάλασσας που έμοιαζε με καθρέφτη..απο εκείνη τη μέρα όλα αλλάξαν..

Το καλοκαίρι τελείωνε με τις πιο όμορφες εικόνες, με την πιο δροσερή παρέα, με νέους ορίζοντες,νέες δραστηριότητες,με νέα όνειρα..τα είχα ανάγκη τα όνειρα..

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ιστορίας..η πιο σκοτεινή. ένα αεράκι παραμόνευε να αντλήσει τη θετική μου ενέργεια και να την αντιστρέψει μέσα στο φθινόπωρο και το χειμώνα που έρχοταν..ήρθε ο καιρός και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα τις μέρες και μου αφαιρούσε..στιγμές και όνειρα του παρελθόντος,ανθρώπους που θα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία,εικόνες που χαράκτηκαν μέσα μου. άδειασα.

Τη μέρα που χώρισα απο την ύπαρξη σου ο αέρας ήταν ζεστός,είχα μια ανησυχία που δεν με χωρούσε ο τόπος..είχες ένα ερωτευμένο βλέμμα και μου ζητούσες σε μια στιγμή τα πάντα. κάποτε θα στα χάριζα χωρίς δεύτερη σκέψη. τώρα άδειασα. σε κοιτούσα και σώπαινα. έπαιρνες τη σιωπή μου και την σιγοτραγουδούσες-πόσο το λάτρευα αυτό το παιχνίδι-τώρα όμως σε αποχαιρετούσα και ανάμεσα μας έκαιγε φωτιά..εσύ ήθελες να καείς,εγώ μάζευα ήδη τις στάχτες μου και τις φυσούσα στο πρόσωπο σου..την τελευταία φορά που άγγιξες τα χέρια μου..εκείνη την κόκκινη στιγμή έγινε ένας μικρός σεισμός-θυμάσαι;-εσύ δάκρυσες,όχι απο φόβο αλλά επειδή ήμουν εκεί..εγώ σκούπισα τα δάκρυα σου και μ'αυτό τον τρόπο σου έλεγα "αντίο"..

Κόβω βόλτες στα μονοπάτια του μυαλού μου. ύστερα έρχομαι σε αυτό το μάυρο δωμάτιο και ξορκίζω τις σκέψεις σε γραφές..στο χρόνο που πέρασε απέκτησα ένα χάρισμα. να παγώνω το χρόνο. να κλειδώνω το βλέμμα μου πάνω στα πρόσωπα και τις στιγμές μου..



Εκεί που τρέχεις σταματάς απότομα. ο χρόνος απρόβλεπτος. παντού φωτιές και στη μέση η αλήθεια. ο χρόνος σταματάει μαζί με την καρδιά ενός παιδιού που γίνεται σύμβολο. δεν είχα λόγια,φοβήθηκα ναι. το μόνο που εν τέλει έκανα και λύτρωσε τη σκέψη μου ήταν να κλείσω τα μάτια για μερικά λεπτά...


όταν τα άνοιξα είδα λευκά μπαλόνια στον ουρανό..



Τώρα πια πρέπει να συμπαθήσω το χρόνο που μετράει ήδη μέρες.να χρωματίσω τα βραχυχρόνια όνειρα μου. να κινούμαι στο χώρο που μου αναλογεί-κάπου κάπου να σου κλέβω καμιά αγκαλιά-αβίαστα..

Γυρίζω την κλεψύδρα. ο χρόνος τώρα αρχίζει να μετρά..
..άλλωστε έχω πλέον το χάρισμα..

καλή μας χρονιά.