Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ένα φθινοπωρινό γράμμα

Ο καιρός άλλαξε. το ίδιο κι εγώ. πολυ περισσότερο ο κόσμος γύρω μου. κοιτάζω τα σημάδια που άφησε το καλοκαίρι στο δέρμα μου. σε κάθε σκούρη σκιά βλέπω σαν φωτογραφία τις μνήμες και χαμογελώ.

Νυχτώνει πιο νωρίς και ακόμη δεν έχει καν αλλάξει η ώρα. μόνο το μέσα μας. αυτό καθρεφτίζεται στις καθημερινές συμπεριφορές που ουτε καν τις είχα διανοηθεί. νιώθω σαν να περιφέρομαι σε προαύλιο φυλακής. όλα τόσο προβλέψιμα. οι συμπεριφορές, τα βλέμματα, ως κι ο ουρανός ο ίδιος μου φαίνεται.

Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν? γιατί έχεις αλλάξει κι εσύ? που είναι το όμορφο χαμόγελο σου, εκείνο που κάθε φθινόπωρο το φορούσα για να πάω στη δουλειά? τι έγινε η γλυκιά σου καλημέρα? γιατί δεν θέλεις να πίνουμε τον κυριακάτικο καφέ παρέα? πόσο πονάς και δεν το ξέρω? πόσο μου λείπεις και δεν το ξέρεις? φθινοπώριασε και δεν σου χάρισα τα πρώτα σου μολύβια. μ΄άφησες μετέωρη να κοιτάζω τη γραμμή στο δρόμο απο το φευγιό σου... κι ούτε μια λέξη.

Τώρα που τα φύλλα κιτρίνησαν, αναπολώ ένα βρεγμένο απόγευμα με ζεστό καφέ πίσω απο ένα τζάμι να ζωγραφίζω με τα χνώτα μου ένα χαμόγελο.. 

Πήρα καινούργιο τετράδιο, το αγαπημένο μου μαρκαδοράκι που δεν σβήνει στο χαρτί ότι κι αν περάσει απο πάνω του -ακόμη κι ο χρόνος- ξεσκόνισα τα ράφια του μυαλού μου. φύλαξα τις πιο όμορφες εικόνες, εσένα., την άυρα του φετινού καλοκαιριού να μου σφυρίζει δύναμη, την καρδιά μου γεμάτη και την ψυχή μου έτοιμη να αλλάξει για άλλη μια φορά...

Να ντύνεσαι καλά κάθε πρωί και προσπάθησε να τρως πρωινό. βοηθάει στη μνήμη. και τώρα τη χρειάζεσαι πιο πολύ απο ποτέ.

Παρόλο που όλα αλλάζουν και δεν ξέρω που θα οδηγηθούμε, είμαι καλά. έχω ένα χέρι να σφίγγω καθέ φορά που λυγίζω και πολλά αποθέματα καρδιάς να χαλαλίζω εκεί που δεν έχω δευτερη σκέψη παρα μόνο αγάπη.

Ε.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

το ταξίδι του οδυσσέα


Ανοιξέ τα πανιά και χύθηκε στο πέλαγο. σαν σχεδία το μεγάλο καράβι έσχιζε απαλά τα κύμματα. άφηνε τη σκέψη του να χαθεί στον αφρό της θάλασσας, με μοναδική έννοια τον προορισμό.


Ήρθε η στεριά και φάνηκε. χάραμα να καθρεφτίζονται οι μορφές στα κρυστάλλινα νερά.
αργά αργά ξεχώριζαν οι λευκές ταράτσες και οι γαλάζιοι τρούλοι. πρώτες πρωινές ώρες. λιμάνι.αγκαλιές και καφές ζεστός. ένα παιδικό μουτράκι χωμένο στα λευκά σεντόνια. καινούργια μέρα ξεκινά. χωρίς φουρτούνες, κύμματα, ερινύες, τέρατα και χαμένους προορισμούς.

Άφησε το βλέμμα να χαθεί στο γαλάζιο. βρήκε επιτέλους το καταφύγιο του.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

freedom

Μια όμορφη παραλία. μια καλή παρέα. το πιο γλυκό πρωινό χαμόγελο.
ένα άδειο μυαλό μακρυά απο όλα. 
το μικρό κλειδάκι των διακοπών.
μόνο αυτό χρειάζομαι.τα υπόλοιπα κλειδιά..στο συρτάρι.
καλό καλοκαίρι.

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

Νερό κι αέρας

Στενά δρομάκια. σπίτια μισοφαγωμένα απο το χρόνο. ιστορίες ανθρώπων που κάποτε ζούσαν μέσα. αναγνωρίζω την εφηβεία κάποιου. την ενηλικίωση του. το πέρασμα του στη "ζωή που δεν έζησε"..
Ανηφόρα. δένδρα με γκρίζους κορμούς. έτοιμο να φύγει το "δέρμα" του χειμώνα. να έρθει το καινούργιο αυτό της άνοιξης που αργεί. σκόρπιες μνήμες κάτω απο τα πλακόστρωτα. αφήνουν μικρούς κώδικες ανάμεσα στους αρμούς. αναζήτηση.

Καθισμένη πάνω στο λευκό μάρμαρο αφήνω τη σκέψη να αιωρηθεί στο χώρο. έχουν ανθίσει τα πρώτα λευκά λουλουδάκια γύρω του. ο ήλιος καίει τα μάτια πίσω απο τους μαύρους φακούς. το βλέμμα ψηλά όσο πάει. .
Μετά χαμηλώνω. γυρίζω και κοιτάζω το βλέμμα του. χαμογελαστό πάντα. και γύρω σύννεφα. έτσι θυμάμαι κι εκείνη τη μέρα. πάνω απ' τα σύννεφα τον αποχαιρετούσα.
Χωρίς δευτερη σκέψη, απλά βγήκαν οι λέξεις απο το στόμα. "αγαπάω" του είπα. κι άφησα τα λόγια να χαθούν στον άερα. ύστερα έβγαλα την ερυθρόλευκη κλωστή απο το χέρι μου και την άφησα στο μικρό κορμό ενός λουλουδιού..

Μου λείπει. στους περιπάτους μας, ψάχνω στα αριστερά μου. στις μικρές σιωπές ενώ ασχολιόταν με άλλες εργασίες. πάντα με έβλεπε με την άκρη του ματιού. μου λείπει αυτή η ματιά. το απαλό χάιδεμα στο χεράκι επάνω απ'την παλάμη. σαν τριβή λυχναριού, περιμένοντας το θαύμα..

Αέρας εγώ.
Νερό εσύ.

Όπως και να' χει μαζί μου σε έχω όπου κι αν πάω.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

α.ό.ρ.α.τ.ο.

Αόρατη. στο δρόμο, ανάμεσα σε πλήθος κόσμου που στριμώχνεται στην πρωινή αιχμή, μέσα στο λεωφορείο, στο μπάρ που συχνάζω, στο εστιατόριο που τρώω με την όμορφη παρέα..

Οι ήχοι. αυτοί κατευθύνουν τις κινήσεις. αντιλαμβάνονται μια δύναμη στο χώρο χωρίς να δίνουν σημασία στην υπόσταση.

Ρόλος. ένας. δεν υπάρχει άλλος. έχω πετάξει τις μάσκες των καρναβαλιών του παρελθόντος. δεν τις αγαπάω πια αυτές τις γιορτές. ίσως γιατί δεν δέχομαι πλέον τις "μάσκες". γιατί μπορώ να βλέπω πίσω απ' αυτές. εσύ, μου το έμαθες αυτό. γιατί βρήκες την αλήθεια μου ένα βράδυ καλοκαιριού και μου έδειξες το δρόμο να την ακολουθήσω..

Ανάγκη. αν δεν υπάρχει σεβασμός στις ανάγκες, τότε δεν θα υπάρξει ποτέ ουσιαστική κάλυψη. συνέχεια ένα κενό. στη μέση εμείς και οι ανάγκες μας. τις αφήνω να λειτουργούν χωρίς παράπονα. προσπαθώ τουλάχιστον. για να μπορώ να εκτιμώ και να απολαμβάνω το κάθε λεπτό, την κάθε όμορφη στιγμή απο εκείνες που υποσχέθηκα στη νέα χρονιά κρατώντας εκείνο το μικρό κόκκινο καρπό της τύχης στο χέρι μου..

Ταλάντωση. σαν εκκρεμές. απο τη μια ο κόσμος μας. απο την άλλη ο υπόλοιπος κόσμος. ζούμε και στους δύο. παραπονιόμαστε λίγο αλλά ζούμε. φοβόμαστε λίγο αλλά αντέχουμε. τολμάμε λίγο περισσότερο αλλά αξίζει..

Ομορφιά. την αναζητώ σε όλα τα προηγούμενα. υπάρχουν στιγμές που κρύβει το πρόσωπο της. κρύβω κι εγώ τα χαμόγελα μου. υπάρχουν μέρες που δεν έρχεται καθόλου. την περιμένω με υπομονή. υπάρχουν κι άλλες, που με αγκαλιάζει απ΄το λαιμό και με κοιτάζει στα μάτια. αυτή η αγκαλιά κρύβει τη μεγαλύτερη ομορφιά κι αυτήν θα κυνηγώ..

κι αυτό το κομματάκι για το δρόμο...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

escape


θα ήθελα να κάνω ένα μικρό ταξίδι με τρένο.
να κάθομαι δίπλα στο παράθυρο.
στο ένα μου χέρι να κράταω το βιβλίο που μου χάρισες,
στο άλλο χέρι να αγκαλιάζω
εσένα.

κι ο δρόμος να είναι ατελείωτος.
το βιβλίο να μην τελειώνει.
όπως η αγάπη.
ατελείωτη κι αυτή.