μικρό ταξίδι

Χθές βράδυ ονειρέυτηκα μια ιστορία. θυμάμαι μόνο μια εικόνα. εγώ κι εσύ να γελάμε.
Δεν έχω καμιά φωτογραφία μαζί σου.έχω όμως τη σημερινή μέρα..που εσύ ¨δεν έβλεπες απ' τον πόνο¨ κι εγώ έκανα αυτό που ήθελα για μια μέρα..

Θα γίνεις καλά και αυτή η μέρα θα μοιάζει με μια φωτογραφία που μπορεί να μην υπάρχει αλλά θα την κουβαλάω πάντα μαζί μου..

Μυθοπλασία vs αποΜυθοποίηση

Οι ήρωες έδωσαν τις μάχες τους στις προβλήτες. νικητές και ηττημένοι πέρασαν τα χέρια στους ώμους,αλήτεψαν επτά νύχτες του νοέμβρη,μέθυσαν απο τα αρώματα του πιο φρέσκου κρασιού..Σε ένα γκρίζο σκηνικό μια κόκκινη κουκίδα μαζί με το δαιμόνιο της. κυνηγοί των εικόνων,των ήχων,των γεύσεων. για λίγες μέρες άλλαξαν τον αέρα της υπνωτισμένης ατμόσφαιρας των ημερών που στέγνωσαν κι έγιναν γλυκές αναμνήσεις...

vs

Ένα βήμα πίσω και σταματάω το χρόνο. παγώνω μια τόση δα στιγμή. την κρατάω ακίνητη κλείνοντας μέσα της ένα χαμόγελο, ένα χαμηλό κοίταγμα, ένα φύσημα καπνού απο τσιγάρο, το βλέμμα σου όταν κοιτάς τη θάλασσα, το δρόμο, τα σύννεφα, το μέσα μου..
Προσπαθώ να διαβάσω τη σκέψη μέχρι να ματώσουν τα μάτια μου. προσπαθώ να απομυθοποιήσω όνειρα και να φτιάξω καινούργια πιο όμορφα. προετοιμάζω τον κόσμο μου για έναν έρωτα πιο κόκκινο κι απο εκείνο τον ουρανό/ξημέρωμα σαββάτου 22 νοέμβρη/δεν είσαι καλά/το κρασί δυνατό κόκκινο/μέθη και αγρύπνια τρώνε σουβλάκια κάπου στην κούσκουρα/ύστερα πάλι βροχή/νυστάζω πολύ και ζωγραφίζω καραβάκια και ανεμόμυλους για να μην κοιμηθώ μπροστά στην οθόνη που μόνο μουσικές βλέπω/ εσύ πονάς, εγώ σε σκέφτομαι απο απόσταση, εσύ κρατάς λογαριασμό με μαζεμένα παράπονα και λήθες,πες μου πόσα θέλεις να ξεχρεώσω, πόσα θέλεις για να σε πείσω πως όλα αλλάζουν κι εμείς πιο πολύ, πως απ΄τα λάθη μας μαθαίνουμε αλήθειες και γινόμαστε καλύτεροι, πιο σοφοί.. όλα γυρίζουν σαν καρουσέλ και το μόνο που βλέπω είναι αυτές οι εικόνες που πέφτουν σαν χρωματιστή βροχή πάνω στις σκέψεις μου..




μετά άκουσα πολλές φορές το δεύτερο κομμάτι και ηρέμησα.

εδώ πολυτεχνείο

Έχουν περάσει 35 χρόνια κι όμως είναι η μόνη εθνική επέτειος που μένει ζωντανή στη μνήμη. υπάρχουν άνθρωποι(όπως κι εγώ) που έχουν διαβάσει,έχουν μελετήσει,έχουν τραγουδήσει την ιστορία αυτή. υπάρχουν κι αλλοι που την έχουν ζήσει κι άλλοι που την έχουν προδώσει.

Θυμάμαι πάντα τις γιορτές του σχολείου,που ήταν η μόνη γιορτή που συμμετείχαμε όλοι με ζήλο και σεβασμό. ίσως γιατί αυτοί που αγωνίστηκαν για την ελευθερία εκείνων των χρόνων ήταν μαθητές όπως εμείς κι αυτό τους καθιστούσε ήρωες στα μάτια μας. θυμάμαι τα τραγούδια που λέγαμε με τη χορωδία του σχολείου,τις δυνατές φωνές που έβγαιναν πατώντας πάνω στους στίχους και ξόρκιζαν τις μνήμες στους διαδρόμους..
"..ήταν πρωί του αυγούστου κοντά στην ροδαυγή.."
"..θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.."
"..ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.."
"..μην παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου.."

απλά ήθελα να γράψω κάτι γι'αυτές τις ψυχές που δεν βολέυονται παρά μόνο στον ήλιο..

μουσική στο..τετράγωνο

Οι μέρες που πέρασαν έκλεισαν μέσα τους όλες τις ανασφάλειες και τα ερωτηματικά που τριγυρνούσαν μέσα μου. σαν μια βόλτα σε άδεια τετράγωνη πλατεία..κάθε γωνία ένας γρίφος. ρώτα μέσα σου. μάθε για σένα.
Σαν μια βόλτα σε τετράγωνη πλατεία ήταν και η εβδομάδα που πέρασε. κάθε μέρα μια σκέψη.μια κρυφή πληγή. μια γλυκιά αναμονή. ένας έρωτας κλειστός σαν μπουμπούκι χειμερινού λουλουδιού.
Σκέψεις που μεταφράστηκαν με μουσικές.
Η πλατεία άρχιζε να ζωντανέυει..να δίνει τις απαντήσεις ζωγραφισμένες στα πλακόστρωτα..
κάπως έτσι..
..απ'τις γωνίες άρχιζαν να ακούγονται όργανα. μουσικοί απ΄το πουθενά,σαν να είχαν δραπετέυσει απο κάπου έτυχε να συναντηθούν σ'εκείνη την πλατεία..

Ήχοι απο ακορντεόν,κοντραμπάσο (σε συλλεκτικές φιγούρες!) σαξόφωνα,τύμπανα,βιολιά και κιθάρες..όλα καλά κουρδισμένα για ένα σκοπό. νύχτες σαν να τις φαντάστηκα. νύχτες αληθινές. παρέα με φίλους,με τα χαμόγελα τους..πόσο μου είχε λέιψει αυτο ρε να πάρει! χέρια περασμένα στους ώμους, διασταυρωμένα βλέμματα, κρυφά αγγίγματα, χαμόγελα και ψιθυρίσματα στίχων, "βρώμικα" στις καντίνες και κόντρες με τα μηχανάκια στο δρόμο για το σπίτι..

αφιερωμένο σ'αυτές τις νύχτες και στους φίλους..

walking in my sleep

Είδα στον ύπνο μου ότι μου κρατούσες τα χέρια.. άνοιξα αργά τα μάτια ακούγοντας τον ήχο της μουσικής που λειτουργεί ως ξυπνητήρι.. ο στίχος μου χάιδευε τα βλέφαρα κρατώντας την επαφή με τον ονειρόκοσμο..

"..είσαι ένα αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς.."

πίεσα τα δάκτυλα μου στη μέση της παλάμης να νιώσω το σφυγμό μου..

"..κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη.."

Κάθησα και σημείωσα όλους όσους τσακώθηκα,ενόχλησα και πλήγωσα:
-εσύ δεν φταίς γιατί λείπεις
-εσύ δεν φταίς γιατί δεν θα αλλάξεις ποτέ
-εσύ δεν φταίς γιατί δεν σ'ακούω
-εσύ φταίς γιατί δεν σε νιώθω όταν σε έχω ανάγκη
-εσύ φταίς γιατί ζείς μονάχα στ'όνειρο..

Ανηφορίζω με αργά βήματα χαμογελώντας στη νύχτα. έχω για οδηγό μου εκείνο τ΄όνειρο κι αυτούς που ενόχλησα/πλήγωσα κι όμως πάλι μου χαμογελάνε..

..κι ύστερα πιο δυνατά η μουσική..

bliss off my sunday

Τις κυριακές σηκώνομαι ότι ώρα θέλω.πίνω δύο καφέδες (ο πρώτος απλά αποχαιρετά τον ύπνο που προηγήθηκε..),ο δέυτερος σίγουρος,προετοιμάζει τις αισθήσεις μου για την νέα μέρα..
Αν μένεις θεσ/νίκη ή αθήνα τις κυριακάτικες εφημερίδες μπορείς να τις έχεις κι απο το βράδυ του σαββάτου, ειδάλλως κάνεις βολτίτσα στο περίπτερο με καρό μπιτζαμούλα,ανακατεμένο μαλλί και γυαλιά ηλίου!
Πρωινό,μουσική απαραίτητη,ενημερωθήκαμε και για το τί γίνεται στον κόσμο(μας) και ξεκινάει η ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τα φιλαράκια για τρίτο καφεδάκι και λουκούλεια γεύματα κυριακής...

κάπου εδώ η ιστορία αλλάζει..

Αυτήν την κυριακή(12.10.08) θα πιώ τον πρώτο καφέ σπίτι.μετά θα κατηφορίσω πλατεία αριστοτέλους..με ερμού 51 στο αγαπημένο στέκι..
Οι φίλοι μου θα είναι εκεί.
Η συνταγή δεν αλλάζει.και καφές(μοναδικός..)και gourmet καταστάσεις..και coctail stories..και μουσικές out OFF your mind..

αυτή την κυριακή..find your bliss..

Συλλεκτικό

Η βροχή πέρασε και τα ξέπλυνε όλα.

Ένα μπέρδεμα,μια παρεξήγηση,ένα κόλλημα,δυό εικόνες που θέλω να ξεχάσω και ένα αρχείο της ζωής μου που πετάχτηκε στον κάδο ανακύκλωσης...τα είχανε "βρει" σε μια γωνιά του μυαλού μου..τέσσερις μέρες απλά τα παρατηρούσα.την πέμπτη έβρεξε πολύ.και τα ξέπλυνε όλα.έχω μια κρυφή πίστη στη βροχή..που δεν με προδίδει ποτέ.

την επόμενη μέρα όλα ήταν διαφορετικά.