Έχουν περάσει 35 χρόνια κι όμως είναι η μόνη εθνική επέτειος που μένει ζωντανή στη μνήμη. υπάρχουν άνθρωποι(όπως κι εγώ) που έχουν διαβάσει,έχουν μελετήσει,έχουν τραγουδήσει την ιστορία αυτή. υπάρχουν κι αλλοι που την έχουν ζήσει κι άλλοι που την έχουν προδώσει.Θυμάμαι πάντα τις γιορτές του σχολείου,που ήταν η μόνη γιορτή που συμμετείχαμε όλοι με ζήλο και σεβασμό. ίσως γιατί αυτοί που αγωνίστηκαν για την ελευθερία εκείνων των χρόνων ήταν μαθητές όπως εμείς κι αυτό τους καθιστούσε ήρωες στα μάτια μας. θυμάμαι τα τραγούδια που λέγαμε με τη χορωδία του σχολείου,τις δυνατές φωνές που έβγαιναν πατώντας πάνω στους στίχους και ξόρκιζαν τις μνήμες στους διαδρόμους..
"..ήταν πρωί του αυγούστου κοντά στην ροδαυγή.."
"..θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.."
"..ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά.."
"..μην παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου.."
απλά ήθελα να γράψω κάτι γι'αυτές τις ψυχές που δεν βολέυονται παρά μόνο στον ήλιο..
2 σχόλια:
Μ' έρεσε η ζεστασιά που αποπνέει αυτή σου η αναφορά.
Τέτοιες αναφορές τους πρέπουν.
Να είσαι καλά.
Ευχαριστώ πολύ για το επίσης ζεστό σχόλιό σου στην δική μου ηλιαχτίδα.
@epikuros
σε ευχαριστώ πολύ.έμαθα με αναζήτησες.το σημείο αναφοράς το κρατάς.το χρόνο θα τον προσδιορίσουμε.και θα κάπου θα βρεθούμε σίγουρα.
να σαι΄καλα.
Δημοσίευση σχολίου