dream on

Λένε ότι αυτοί που σκέφτονται βλέπουν τον κόσμο σαν κωμωδία και αυτοί που νιώθουν σαν τραγωδία. η φίλη μου η Α. το έγραψε και το δανείστηκα. όπως δανείζομαι το φώς απ'τα δύο φεγγάρια του Ιούλη. όπως δανειζομαι την ψηφιακή (σου) αγάπη για να χαμογέλω πριν πέσω για ύπνο.

Πολλές φορές κοιτάζω το δρόμο εξω απ'το γραφείο και ονειροπολώ πως βρίσκομαι σε μια παραλία, σε μια αγκαλιά, στο μπαλκόνι μου-μεσάνυχτα μετα απο συναυλία με ιδρωμένο μπλουζάκι και κλειστή φωνή, παρέα με τσάι του βουνού να σου γράφω τους στίχους που αγαπώ και χαρίζω τις φωνητικές χορδές μου- κοιτάζω και αναρωτιέμαι αν είναι επιλογή μου ο χώρος που βρίσκομαι ή απλά βρεθηκα στην ουρά μιας χρονοδιαδρομής που τυχαία επιλεχθηκε να με κουβαλά μαζί της.

Στη χώρα μας όλα στροβιλίζονται σαν χαρτοπόλεμος σε διαδήλωση. κόσμος μαζέυται στις πλατείες και φωνάζει -ναι και όχι- όπως φωνάζαμε εκείνο το τραγουδάκι στο δημοτικό όταν μαθέναμε τα φωνήεντα ( είναι εφτά και φωνάζουν δυνατά!).

Ποδηλατώ στους δρόμους και νιώθω οτι ο δρόμος θα με βγάλει κάπου ψηλά θα συνεχίσει μια πορεία προς τα πάνω και νιώθω τα πόδια μου ανάλαφρα σαν ανάπηρη. κοιτάζω τις φωτογραφίες του μήνα στο αρχείο ιουνιου του κινητού μου. ωραία ψηλά δεντρα να θροίζουν ακόμη στ'αυτιά μου, μεσημέρι στα στενά της αθηναικης πλάκας, χωριάτικη και κολοκυθοκεφτέδες, σχεδόν καλοκαίρι με ψιλό μπουφανάκι, τα μαλλια σου μακρυναν και φαινονται στο πλάι σαν μια άρπα που μου παίζει ενα τραγούδι απ'τα παλια.. "ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ..". στην αθήνα ο ουρανός  ειναι πάντα κόκκινος  και η ατμόσφαιρα καθαρή σαν την σκέψη μου. φυσα δροσερός αέρας σαν να ανεβαίνουμε σε κυκλαδίτικη χώρα. όμορφος ουρανός καθαρός σαν την αγάπη που κατηφορίζει με τα χέρια στους ώμους στο μικρό στενάκι παραπλευρως της αρχαίας αγοράς.

Έχω κλειστά τα μάτια. τα ανοίγω και είμαι πίσω στο μπαλκόνι μου. έχω βαλει μια καινουργια τέντα και  απο κάτω φαίνονται ανθη ελιάς. με χαλαρώνει η θέα τους. ψάχνω τα βραδυα αστερισμους σε σχήμα στεφανιού και μυρίζω τα κουρασμένα γιασεμιά της άνοιξης ακόμη..

Περιμένω μια αλλαγή. την επιδιώκω κιόλας. κόβοντας τα μαλλιά μου κοντά απ'τη μια μεριά της κεφαλής, βάζοντας ενα φάκελο ακόμη στην κάλπη, φωνάζοντας τραγούδια δυνάτα ακόμη στον αέρα.
Περιμένω αυτός ο κόσμος -που δεν αλλάζει αλλά με τρομάζει- να "ανάψει" το φώς.

η φωτογραφία είναι το πατρικό χωριό μου(Νο 2.)