ένα φθινοπωρινό γράμμα

Ο καιρός άλλαξε. το ίδιο κι εγώ. πολυ περισσότερο ο κόσμος γύρω μου. κοιτάζω τα σημάδια που άφησε το καλοκαίρι στο δέρμα μου. σε κάθε σκούρη σκιά βλέπω σαν φωτογραφία τις μνήμες και χαμογελώ.

Νυχτώνει πιο νωρίς και ακόμη δεν έχει καν αλλάξει η ώρα. μόνο το μέσα μας. αυτό καθρεφτίζεται στις καθημερινές συμπεριφορές που ουτε καν τις είχα διανοηθεί. νιώθω σαν να περιφέρομαι σε προαύλιο φυλακής. όλα τόσο προβλέψιμα. οι συμπεριφορές, τα βλέμματα, ως κι ο ουρανός ο ίδιος μου φαίνεται.

Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν? γιατί έχεις αλλάξει κι εσύ? που είναι το όμορφο χαμόγελο σου, εκείνο που κάθε φθινόπωρο το φορούσα για να πάω στη δουλειά? τι έγινε η γλυκιά σου καλημέρα? γιατί δεν θέλεις να πίνουμε τον κυριακάτικο καφέ παρέα? πόσο πονάς και δεν το ξέρω? πόσο μου λείπεις και δεν το ξέρεις? φθινοπώριασε και δεν σου χάρισα τα πρώτα σου μολύβια. μ΄άφησες μετέωρη να κοιτάζω τη γραμμή στο δρόμο απο το φευγιό σου... κι ούτε μια λέξη.

Τώρα που τα φύλλα κιτρίνησαν, αναπολώ ένα βρεγμένο απόγευμα με ζεστό καφέ πίσω απο ένα τζάμι να ζωγραφίζω με τα χνώτα μου ένα χαμόγελο.. 

Πήρα καινούργιο τετράδιο, το αγαπημένο μου μαρκαδοράκι που δεν σβήνει στο χαρτί ότι κι αν περάσει απο πάνω του -ακόμη κι ο χρόνος- ξεσκόνισα τα ράφια του μυαλού μου. φύλαξα τις πιο όμορφες εικόνες, εσένα., την άυρα του φετινού καλοκαιριού να μου σφυρίζει δύναμη, την καρδιά μου γεμάτη και την ψυχή μου έτοιμη να αλλάξει για άλλη μια φορά...

Να ντύνεσαι καλά κάθε πρωί και προσπάθησε να τρως πρωινό. βοηθάει στη μνήμη. και τώρα τη χρειάζεσαι πιο πολύ απο ποτέ.

Παρόλο που όλα αλλάζουν και δεν ξέρω που θα οδηγηθούμε, είμαι καλά. έχω ένα χέρι να σφίγγω καθέ φορά που λυγίζω και πολλά αποθέματα καρδιάς να χαλαλίζω εκεί που δεν έχω δευτερη σκέψη παρα μόνο αγάπη.

Ε.