
"..είσαι ένα αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς.."
πίεσα τα δάκτυλα μου στη μέση της παλάμης να νιώσω το σφυγμό μου..
"..κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη.."
Κάθησα και σημείωσα όλους όσους τσακώθηκα,ενόχλησα και πλήγωσα:
-εσύ δεν φταίς γιατί λείπεις
-εσύ δεν φταίς γιατί δεν θα αλλάξεις ποτέ
-εσύ δεν φταίς γιατί δεν σ'ακούω
-εσύ φταίς γιατί δεν σε νιώθω όταν σε έχω ανάγκη
-εσύ φταίς γιατί ζείς μονάχα στ'όνειρο..
Ανηφορίζω με αργά βήματα χαμογελώντας στη νύχτα. έχω για οδηγό μου εκείνο τ΄όνειρο κι αυτούς που ενόχλησα/πλήγωσα κι όμως πάλι μου χαμογελάνε..
..κι ύστερα πιο δυνατά η μουσική..