Πέρασε κιόλας ένας χρόνος.
Οι γραφές πολλές. πυκνές σαν μάλλινο πλεχτό. σκόρπιες όπως πάντα.
Νιώθω εγκλωβισμένη πια. στη μέση του δρόμου με μια ασφυξιογόνα μάσκα. μου λείπει οξυγόνο ναι. εκείνο το οξυγόνο που κρύβεται στις εικόνες κόσμων άλλων μακρινών.. εκείνων που βλέπω πια μέσα απο τα μάτια των φίλων μου..αμοργός, βερολίνο, αθήνα, αμερική, ικαρία..
Έγιναν τόσα πολλά σε ένα χρόνο. μετακόμιση, καινούργια θέα κουφωματα πατώματα, βάψιμο, έτοιμο. ένα ζεστό σπιτάκι υποδέχθηκε το δύσκολο-για όλους- έτος. η καρδιά χλιαρή. να είναι καλά η οικογένεια και οι φίλοι. η δουλειά στο γραφείο μοιάζει με τις ακτίνες του ποδηλάτου. γύρω γύρω γύρω...συμβάσεις υπογράφονται το ίδιο και πωλητήρια.. έκτακτες "αναχωρήσεις" και άλλες επίσης προς την αλλοδαπή.. δάκρυα και αγκαλιές..καληνύχτες σε μηνύματα που ταξιδεύουν όπως το μήνυμα στο μπουκάλι μέσα στο πέλαγο..
Η πόλη ένα μεγάλο κρατητήριο. βγαίνω βόλτες στο προαύλιο με το ποδήλατο. φοράω το κράνος μου. η διαδρομή γνωστή. ένα σχιματισμένο τρίγωνο στο μυαλό μου. στο τέλος η θέα απο το μπαλκόνι. αυτή η λυτρωτική θέα είναι μια παρηγοριά..
Υπάρχει μια σιγή πλέον. έκτακτη πολλών λεπτών σιγή. ραδιόφωνο stop. έτσι απλά. φασιστικά.
Μισή ζωή. με μισή ζωή συνεχίζω. με εικόνες απο τα μάτια των ανθρώπων μου.. με μουσικές μακρινές απο τα χείλη τους.. με δεκανίκι την αγάπη -πάντα- θα τα καταφέρω..
Χθές βούτηξα το κεφάλι μου στη θάλασσα και άκουσα όλους τους ψιθύρους της ψυχής μου..
θα τα καταφέρω. κι ας μην το πίστεψα ποτέ.
Π