Μια ακόμη συνηθισμένη αργία. για τον υπόλοιπο κόσμο. στο δικό μου κόσμο οι αργίες αυτού του είδους με βάζουν σε μια εσωτερική μάχη με εσωψυχά μου.
Ονειρεύομαι. οτι κατηφορίζω με το ποδήλατο το δρόμο απο τη χώρα στέλνοντας φιλιά στον ορίζοντα των μικρών κυκλάδων.
αναβολή.
Θα κοιμηθώ άλλες εικοσι-μία μέρες με την τελευταία σκέψη στο ασπρονήσι. ανυπομονώ να πάω να σκάψω μια τρύπα και να φωνάξω δυνατά. ύστερα να την κλείσω και πάνω της να ρίξω μια πέτρα σαν ταφόπλακα της πιο μεγάλης θλίψης.
" ποτάμι που κυλά τη θάλασσα ζητά...παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά.."
