Ξυπνάω πάντα νωρίς. δεν κοιμόμουν ποτέ τα μεσημέρια. ούτε καλοκαίρι ούτε χειμώνα. όταν μου έβαλε στα χέρια το πρώτο τιμονάκι απο το μικρό ποδηλατάκι ήταν σαν να μου έδινε και μια κρυφή ευχή.. "η ζωή θα είναι γεμάτη ομορφιές σαν τις κατηφόρες, δυσκολίες σαν τις ανηφόρες", με προετοίμαζε για τη ζωή. 
Ισσοροπώ επάνω στην ευχή της σαν να περπατώ σε τεντωμένο σχοινί.παρατηρώ τις εικόνες της ζωής που εναλλάσονται. εμένα να αλλάζω. να ελίσσομαι στα χρόνια τυλίγοντας ένα κουβάρι αναμνήσεων και εμπειριών που τ'αγαπώ.. με όλα τα λάθη και τα πάθη. δικό μου.
όσο προχωρώ κρατάω γερά το τιμόνι. τυλιγμένο με τις δάφνες απο αυτά που μου χαρίζονται απλόχερα. με όπλο τον χαρακτήρα που έπλαθα και τα όνειρα που έκανα με ματιά ανοιχτά αφού δεν κοιμόμουν τα μεσημέρια. τώρα μπορώ να πώ για μια φορά χωρίς φόβο.. ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω ως τώρα. δεν είναι πολλά αλλά είναι πολύτιμα.
και η ζωή συνεχίζεται.."κράτα γερά το τιμόνι" .
