σήμερα το μεσημέρι γυρνώντας σπίτι, οι εικόνες στο δρόμο, οι ήχοι, το γκρίζο της πόλης και του ουρανού ξεδίπλωσαν αυτές τις λίγες λέξεις. δεν θα πω όλη την αλήθεια. μόνο αυτή που είδα.
κοίταξα,,πρόσωπα που έχουν ξεχάσει., να χαμογελούν, να κοιτούν ψηλά τον ουρανό -κι ας είναι γκρίζος είναι όμορφος- να χρωματίζονται τα βλέμματα με συναίσθημα.
περπάτησα,, σε δρόμους άδειους, χωρίς χρώμα, χωρίς ανάσα, μπουκωμένους απο αυτοκίνητα δεξιά αριστερά, οδηγούς χωρίς να δίνουν προτεραιότητα στον πεζό-ναι, με ενοχλεί αυτό πολύ- βρώμικα πεζοδρόμια, σε ένα απο αυτά που περπατούσα παρατήρησα μια αρχαία στήλη. παρατημένη στο πεζοδρόμιο με φόρους τιμής σε μορφή spray , κοκκινους, πράσινους, μαύρους. δίπλα ένα δενδρακι τυλιγμένο μ'ένα πράσινο πλέγμα. φυλακισμένα και τα δύο στο γκρίζο πεζοδρόμιο.
μια φυλάκη ο δρόμος, σίδερα του ο ουρανός με τα γκρίζα σύννεφα. κοίταξα ψηλά και τα είδα. γιατί θέλω να κοιτάω ψηλά. γιατί θέλω να χαμογελάω ξανά στα πρόσωπα που με κάνουν να χαμογελώ. που γεμίζουν την ψυχή χρώματα, κόκκινα, πράσινα, μάυρα και λευκά.
όσα όμορφα γκρίζα σύννεφα κι αν γεμίζει ο ουρανός μου.. κάποια στιγμή θα βγεί ο ήλιος ξανά.
