η γη γυρίζει..

Η γή γυρίζει.

Επειδή μου είπες εσύ οτι κι εγώ κινώ το γρανάζι.
Επειδή ο αέρας μου μεταφέρει την καλημέρα σου.
Επειδή γυρίζουν οι ρόδες μου σε ένα δρόμο ατελείωτο.
Επειδή μου κρύβεις πράγματα κι ύστερα λες δεν σ'αγαπώ.


Ίσως να γυρίζει πιο γρήρορα μερικές φορές.

Οταν τρέχω μέσα στη νύχτα να σε βρώ.. γιατί
φοβάμαι μην σε χάσω.


Ίσως αργεί καμιά φορά.

Όταν ο χρόνος γίνεται βαρύ πάπλωμα γεμάτο μνήμες και λήθες..

'Οταν η αγάπη παίρνει το σχήμα σταγόνας απο σακούλα αιμοδοσίας..


μου φτάνει η αγάπη. ακόμη κι αν η γή σταματήσει να γυρνά.

καλοκαιρινή ραστώνη..

Ξυπνάω πάντα νωρίς. δεν κοιμόμουν ποτέ τα μεσημέρια. ούτε καλοκαίρι ούτε χειμώνα. όταν μου έβαλε στα χέρια το πρώτο τιμονάκι απο το μικρό ποδηλατάκι ήταν σαν να μου έδινε και μια κρυφή ευχή.. "η ζωή θα είναι γεμάτη ομορφιές σαν τις κατηφόρες, δυσκολίες σαν τις ανηφόρες", με προετοίμαζε για τη ζωή.


Ισσοροπώ επάνω στην ευχή της σαν να περπατώ σε τεντωμένο σχοινί.
παρατηρώ τις εικόνες της ζωής που εναλλάσονται. εμένα να αλλάζω. να ελίσσομαι στα χρόνια τυλίγοντας ένα κουβάρι αναμνήσεων και εμπειριών που τ'αγαπώ.. με όλα τα λάθη και τα πάθη. δικό μου.



όσο προχωρώ κρατάω γερά το τιμόνι. τυλιγμένο με τις δάφνες απο αυτά που μου χαρίζονται απλόχερα. με όπλο τον χαρακτήρα που έπλαθα και τα όνειρα που έκανα με ματιά ανοιχτά αφού δεν κοιμόμουν τα μεσημέρια. τώρα μπορώ να πώ για μια φορά χωρίς φόβο.. ότι είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω ως τώρα. δεν είναι πολλά αλλά είναι πολύτιμα.


και η ζωή συνεχίζεται.."κράτα γερά το τιμόνι" .

περπατώντας..

έλειψα ναι. όχι δεν ήμουν διακοπές. ούτε ταξίδι, ούτε ασθένεια. έψαχνα τις λέξεις. πάλι δεν είμαι απόλυτα γεμάτη να αφήσω το λόγο μου να τρέξει αλλά νιώθω ένα μπούκωμα συνεχώς. απο την πόλη, απο τους ανθρώπους, απο την ατμόσφαιρα, απο τις εικόνες.

σήμερα το μεσημέρι γυρνώντας σπίτι, οι εικόνες στο δρόμο, οι ήχοι, το γκρίζο της πόλης και του ουρανού ξεδίπλωσαν αυτές τις λίγες λέξεις. δεν θα πω όλη την αλήθεια. μόνο αυτή που είδα.

κοίταξα,,πρόσωπα που έχουν ξεχάσει., να χαμογελούν, να κοιτούν ψηλά τον ουρανό -κι ας είναι γκρίζος είναι όμορφος- να χρωματίζονται τα βλέμματα με συναίσθημα.

περπάτησα,, σε δρόμους άδειους, χωρίς χρώμα, χωρίς ανάσα, μπουκωμένους απο αυτοκίνητα δεξιά αριστερά, οδηγούς χωρίς να δίνουν προτεραιότητα στον πεζό-ναι, με ενοχλεί αυτό πολύ- βρώμικα πεζοδρόμια, σε ένα απο αυτά που περπατούσα παρατήρησα μια αρχαία στήλη. παρατημένη στο πεζοδρόμιο με φόρους τιμής σε μορφή spray , κοκκινους, πράσινους, μαύρους. δίπλα ένα δενδρακι τυλιγμένο μ'ένα πράσινο πλέγμα.  φυλακισμένα και τα δύο στο γκρίζο πεζοδρόμιο.

μια φυλάκη ο δρόμος, σίδερα του ο ουρανός με τα γκρίζα σύννεφα. κοίταξα ψηλά και τα είδα. γιατί θέλω να κοιτάω ψηλά. γιατί θέλω να χαμογελάω ξανά στα πρόσωπα που με κάνουν να χαμογελώ. που γεμίζουν την ψυχή χρώματα, κόκκινα, πράσινα, μάυρα και λευκά.


όσα όμορφα γκρίζα σύννεφα κι αν γεμίζει ο ουρανός μου.. κάποια στιγμή θα βγεί ο ήλιος ξανά.