Πέρασα τρεις μέρες σε ένα όμορφο μέρος. ένας ταξιδευτής που έτυχε να κάνει στάση στο δικό μου μεσημβρινό και ένας φύλακας άγγελος απ'αυτούς που σε συντροφέυουν αλλά σπάνια εμφανίζονται, ήταν οι συνοδοιπόροι μου στο μικρό αυτό ταξίδι. ο καθένας για τους λόγους του βρισκόταν σε εκείνη τη γωνιά της γης που για το χρόνο που μας δόθηκε εγινε καταφύγιο σκέψεων, λέξεων, εικόνων, ονείρων..Ηρέμησα. άδειασα το μυαλό μου. άφησα τις σιωπές μου να ξεχυθούν στις αμμουδιές, στις ξαστεριές και τα ηλιοβασιλέματα.. έπεσα με τα ρούχα στη θάλασσα αφού αποκάλυψα στους δυο συντρόφους μου ότι έχω την ικανότητα να αγαπάω και να το μοιράζομαι. ήταν άλλη μια μακρόσυρτη σιωπή που κράτησε ένα όλοκληρο πρωινό μέχρι αργά το απόγευμα...
Κράτησαμε το χρόνο αιχμάλωτο. τον βάλαμε σε ένα πράσινο σεντούκι δένοντας το σχοινί στο μικρό κάβο. τοποθετήσαμε ιστορίες σε κρύπτες του βυθού, σημαδέψαμε το σώμα με σημάδια του ήλιου, χαιδέψαμε τις ψυχές μας όπως τα δάκτυλα χαιδέυουν την άμμο..κάθε φορά που αναπολώ εκείνες τις μέρες στο μυαλό μου έρχεται..
αυτό το τραγουδάκι ..
τριστινίκα, Ιούνης 2009
p.s. Φ. δεν ξέρω αν βρήκα τις κατάλληλες λέξεις, ένας κοινός μας άνθρωπος που σήμερα είναι σοφότερος κατα ένα χρόνο μου είπε πως δεν προκειται για παιχνίδι αλλά για κυνήγι μέσα απο τις εμπειρίες. αυτόματα κατάλαβα οτι η συνταγή είναι απλή. αρκεί να ακολουθήσω δυο απλά βήματα..να απομονώσω τους ήχους και να βρώ τις κατάλληλες λέξεις..που ίσως να μην είναι ποτέ αρκετές να αποτυπώσουν την ευτυχία..
